Interview met Imke Gilsing: “Wanneer je een psychose hebt lijkt het net of je droomt met je ogen open.”

Jullie hebben er even op moeten wachten maar vandaag wordt de winnaar van de Tinkerbel winactie bekend gemaakt! Imke Gilsing heeft zelf uit alle reacties die binnen kwamen op de boekwinactie de winnende vraag gekozen. Het was een moeilijke klus, maar helaas kan er maar één winnaar zijn. Wat de winnende vraag is en waarom lees je verderop. Tijdens het interview wat Anneke afgelopen dinsdag met Imke Gilsing had probeerde zij zoveel mogelijk vragen die gesteld werden door bloglezers te beantwoorden.

Mocht je het gemist hebben, afgelopen maand kon je op dit blog de review lezen van het boek Een dag uit het leven van Tinkerbel, het krankzinnige verhaal van mijn psychose én kon je kans maken op een exemplaar van dit boek. Het boek is het eerste deel van een trilogie en bevat het waargebeurde verhaal van Imke Gilsing. Op vierendertig jarige leeftijd krijgt zij tijdens een retraite een psychose, dit blijkt het begin van een donkere periode. Imke denkt dat zij Tinkerbel is en een relatie heeft met Jelle Brand Cortius. Ze wordt maandenlang gedwongen opgenomen in de PAAZ, waaronder 10 dagen lang in een isoleercel. Het was voor haar een mensonterende en een traumatische ervaring die haar zieker maakte dan beter. Daarom heeft zij haar persoonlijke verhaal opgeschreven (en ook hoe onmachtig omstanders en hulpverleners ermee omgaan) met de hoop een verandering in gang te zetten, zodat niemand meer mee hoeft te maken wat zij heeft meegemaakt. Menswaardige zorg voor psychiatrische patiënten bestaat volgens Imke namelijk wél en is bovendien een mensenrecht. Het is haar wens dat deze zorg ter beschikking komt voor iedere patiënt.

Voordat ik Imke de eerste vraag kon stellen, stelde zij mij de volgende vraag: Anneke waarom besloot je mijn boek te willen reviewen?

Anneke: ”De titel en de omslag van het boek trokken mij aan en daarnaast lees ik graag boeken over populaire psychologie en persoonlijke ontwikkeling. Ik vind het interessant om mij daarin te verdiepen en er over te schrijven. Daarnaast denk ik dat bijna iedereen wel een keer in meerdere of mindere mate te maken kan krijgen met psychische klachten. Denk bijvoorbeeld aan een burn out, overspannenheid etc. en het is goed dat je dan weet wat iets inhoudt.”

Imke: “Ik denk dat wij allemaal wel iemand kennen die iets soortgelijks heeft meegemaakt of we maken het uiteindelijk zelf mee.”

Anneke: “Voordat ik jouw boek las vroeg ik mij af waarom je moeilijk tot een persoon met een psychose door kunt dringen. Door jouw boek te lezen, en op dat moment in jouw schoenen te staan, leerde ik te begrijpen dat tijdens een psychose je gedachtegang zo verwrongen is dat je alles wat recht is voor jezelf krom kunt praten en visa versa.”

Imke: ”Een psychose is een ervaring die 10 procent van de wereldbevolking overkomt. 800.000.000 mensen dus! Als zoveel mensen dit ervaren moet het wel meer dan alleen maar gekte zijn. Het uit zich wel als iets heel geks, maar eigenlijk kun je het zien als een emmer in je brein die op een gegeven moment overloopt. Eigenlijk alles wat er aan bod kwam in mijn psychose lijkt op het eerste oog complete waanzin en raar. Wanneer je een psychose hebt lijkt het net of je in een gekke film zit of droomt met je ogen open. Want als je denkt dat je het elfje Tinkerbel van Peter Pan bent dan is dat natuurlijk heel gek, maar er zitten symbolische betekenissen achter. het waren geen toevalligheden. De mensen die een rol speelden in mijn psychose waren allemaal thema’s die zich op dat moment aandienden in mijn leven en waar ik eigenlijk iets te helen had. Waar ik innerlijk werk te doen had.”

Anneke: “Veel mensen vinden dat moeilijk te geloven.”

Imke: “Inderdaad, zij denken dat een psychose een defect van de hersenen is en dat je alleen maar heel raar aan het doen bent. Wanneer dat rare gedrag dan stopt denken ze dat je weer normaal bent. Door terug te kijken op de periode dat ik de psychose kreeg, besef ik dat die tijd heel heftig was. In een hele korte tijd waren er allerlei dingen gebeurt waardoor ik ongemerkt in een hele instabiele fase zat. Ik had een lange relatie en die ging over, dat was voor mij echt alsof de grond onder mijn voeten verdween. Ik had altijd gedacht dat ik oud zou worden met die man. Daardoor raakte ik ook mijn woning kwijt en veranderde ik van baan.”

Anneke: “In het boek komt naar voren dat de basis voor je psychose, voor het grootste deel al gelegd werd in je jeugd.”

Imke: “Ja dat denk ik absoluut. Het heeft in mijn geval zeker een rol gespeeld. Door veel innerlijk werk gedaan te hebben en daarnaast ook onderzoek te hebben gedaan naar trauma’s, blijkt dat vaak de basis wordt gelegd in je jeugd. Bij trauma denk je aan grote gebeurtenissen zoals een oorlog of een ongeluk, maar het zijn eigenlijk kleine gebeurtenissen, het niet gezien en niet gehoord worden in je jeugd. Dat je authentieke kern er eigenlijk niet mag zijn. Als boosheid, verdriet en alle soortgelijke emoties niet erkent worden (en dat was de situatie in mijn jeugd) dan denk ik absoluut dat je een tikkend tijdbom bent. Wanneer je dan op latere leeftijd heftige situaties meemaakt kun je makkelijk in een psychose terecht komen.”

Anneke: ”Niet gezien worden is voor een kind zwaar om te dragen.”

Imke: “Ja en in mijn geval was het zo dat ik een dominante vader had. Een agressieve man die eigenlijk heel ongelukkig was vermoed ik. Mijn hele jeugd ben ik ontkent door hem, een ouder waar ik eigenlijk bescherming en liefde van mocht verwachten. Mijn moeder heeft mij ook niet beschermt. Dus eigenlijk werd ik door haar ook niet echt gezien.”

Anneke: “Het was natuurlijk een hele andere tijd. Vroeger werden gevoelens niet zo besproken als nu. “

Imke: “Ja inderdaad, daar heb je een punt. Het is iets van de cultuur waarin ik in ben opgegroeid. Het arbeidersmilieu met weinig aandacht voor het gevoelsleven. Mijn vader kwam uit een groot gezin waar daar ook geen tijd voor was, er was amper tijd voor de kinderen. Mijn vader had ook iets traumatisch meegemaakt. Hij was erbij toen een broertje van hem een ongeluk kreeg en overleed. Deze gebeurtenis werd met het broertje begraven en men ging door. Maar als ik terug kijk zie ik ook in dat ik zelf ook keuzes heb gemaakt die niet gezond en liefdevol voor mijzelf waren. Jezelf te pletter werken is niet liefdevol.”

Anneke: “Liefdevol voor jezelf zijn is voor veel mensen moeilijk.”

Imke: “Ik krijg mooie brieven van lezers van mijn boek ,maar ook reacties van mensen die dicht bij mij staan. Die reacties zijn bijna allemaal hetzelfde: “Ik heb geen psychose gehad, maar ik herken mijzelf en mijn patronen in jouw boek.” Dit boek gaat er niet alleen over hoe het is om een psychose te hebben maar het gaat vooral over hoe het zover gekomen is. Waar ik mijzelf ben kwijtgeraakt. Dát is denk ik heel herkenbaar voor veel mensen. Wanneer je jezelf kwijtraakt kunt je een burn-out krijgen, of een depressie. In mijn geval was het een psychose. In de Tinkerbel Trilogie neem ik je mee op mijn reis van hele naar heling, en hoe ik mezelf weer heb teruggevonden. Dit kan alleen als je jezelf leert kennen en gaat leven vanuit je eigen waarden en kern’. Dát is waar mijn boeken op een diepere laag over gaan en dat verhaal resoneert bij veel meer mensen dan alleen het verhaal over hoe het is om psychotisch te zijn en opgesloten te worden in een isoleercel.”

Anneke: ”Uiteindelijk werd het contact met je vader hersteld? In het boek las ik dat hij je opzocht in de isoleercel.”

Imke: “Toen ik de psychose kreeg, kreeg mijn vader 3 maanden daarna longkanker. Juist doordat wij allebei ziek werden, is het contact verbeterd. Het heeft ons absoluut dichter bij elkaar gebracht, dat wij allebei met de kwetsbaarheid van het leven werden geconfronteerd. Het is niet zo dat wij hierdoor letterlijk dingen hebben uitgesproken maar er zijn wel veel moment van verbinding geweest. Dus de psychose heeft voor mijn innerlijk heling en voor de band met mijn vader ook mooie dingen teweeggebracht.”

Anneke: “Het is fijn dat je toch iets goeds uit deze zwarte periode kon halen.”

Imke: “Het is mij niet zo vertelt toen ik de psychose had, maar ik denk dat je de psychose moet zien als een wake up call. Ik had al eerder een wake up call gehad, want 2 jaar eerder had ik al een burn-out gehad. Ik wilde toen niet ziek zijn en ging zo snel mogelijk weer aan het werk. De psychose was een tweede wake up call maar ik heb het weer genegeerd. Anderhalf jaar daarna werd ik opnieuw ziek, zo ziek dat mijn hele lijf stopte met functioneren. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose Schizofrenie en daar gaat mijn tweede boek over. Dat was voor mij de ultieme wake up call.”

Anneke: “Is het niet iets van deze tijd. Altijd maar doorgaan en doorgaan. Het maakt niet uit wat je hebt je moet doorgaan.”

Imke: “Bij mij werd in therapie duidelijk dat daar een link zat naar mijn jeugd. Als je je niet gezien voelt in je jeugd dan ga je patronen en overtuigingen opbouwen (dat doet trouwens iedereen) die je niet dienen. Een overtuiging van mij was bijvoorbeeld dat ik alleen liefde waard was als ik iets presteerde. Daarom was ik altijd als een gek aan het werk. Ik vond het ook leuk om te doen en ik had een avontuurlijk leven, maar er zat een onbewuste drive achter dat ik alleen iets waard ben als ik presteer en mij zelf bewijs. Mijn vader zag mij nooit, dus ik ging altijd mijn best doen om door hem gezien te worden. Om te zorgen dat hij niet boos maar trots op mij zou zijn.”

Anneke: “Heb je dit nog met hem kunnen bespreken?”

Imke: “Nee met mijn vader was dit niet te bespreken. Wel heeft hij mijn manuscript gelezen en in een van de eerste versies zaten nog twee extra delen die gingen over de heling met mijn vader. Zijn reactie op mijn manuscript was tekenend voor onze relatie. Hij werd heel boos net zoals hij vroeger altijd was. Hij kon niet mijn kant van het verhaal zien. In zijn ogen werd hij zwart gemaakt en tot iets gemaakt wat hij niet was. Dus wat dat betreft zijn wij niet dichter bij elkaar gekomen.”

Anneke: “Ik hoop dat je boek eraan kan bijdragen dat er een verandering in gang wordt gezet in de psychische zorg. Dat je zolang in de isoleercel moest zitten voor je medicijnen kreeg is mensonterend.”

Imke: ”De geestelijke gezondheidszorg is echt verschrikkelijk in Nederland! Mijn grootste angst is dat ik weer een keer opgenomen moet worden en alles dan opnieuw door moet maken. Het enige wat mij bezig houdt is: hoe kan ik zorgen dat ik daar niet meer heen hoef? Dat is gewoon weg absurd! Het is een gewoon Nederlands ziekenhuis. Een ziekenhuis in een welvarend land waarvan je mag verwachten dat je daar zorg en ondersteuning krijgt. Maar als psychiatrisch patiënt is dat niet het geval.”

Anneke: “Het is belangrijk dat je de patiënten een stem kunt geven.”

Imke: “Dat is een verantwoordelijkheid die ik al kort na mijn psychose voelde. Dat is hoe ik ben, ik werkte altijd al voor maatschappelijke organisaties. Ik heb altijd al een rechtvaardigheidsgevoel gehad. Als kind wilde ik al de wereld redden. Ik dacht bij mijzelf, ik ga mijn verhaal opschrijven en ik ga er iets mee doen zodat niemand dit meer hoeft mee te maken! Maar wij zijn nu elf jaar verder en dwang is alleen nog maar meer toegenomen. Meer mensen die in de isoleercel worden opgesloten.”

Anneke: “Waardoor wordt de toename veroorzaakt?”

Imke: “Het is een bepaalde visie van de westerse wereld op psychisch ziek zijn en het genezen van psychisch ziek zijn. Waarbij wij worden gezien als eng en gevaarlijk voor de maatschappij en voor ons zelf. Dat wordt als excuus gebruikt om ons met dwang op te sluiten op een gesloten afdeling. Er zijn landen waar wel humane zorg voor handen is. Die landen laten ons zien dat het kan, en dat de isoleercel en opsluiting helemaal niet nodig is. Ik pleit voor deze zorg toe te passen en daarom heb ik de stichting ‘Tinkerbel Family’ opgericht. Deze humane zorg laat zien dat patiënten goed kunnen genezen, ook van psychoses. Deze behandeling komt uit Lapland en heet Open Dialogue. De behandeling gaat uit van het principe dat (en dat geloof ik uit eigen ervaring) wanneer mensen in een psychische in een emotionele crisis verkeren, ze daar van te genezen zijn. Net zoals je bijvoorbeeld kunt genezen van een gebroken been. Zij hebben deze methode ontwikkeld waarvan wetenschappelijk bewezen is dat het werkt. 85 procent van de patiënten herstelt binnen 5 jaar door deze behandeling en gaat gewoon weer aar het werk en school.”

Anneke: “Wat houdt de methode precies in?”

Imke: “In Lapland gaat er meteen een team hulpverleners naar een persoon toe wanneer de eerste tekenen zich voordoen dat het niet goed met iemand gaat. Doordat ze er snel bij zijn is de psychose milder. Deze hulpverleners blijven bij de patiënt en proberen ervoor te zorgen dat de patiënt thuis kan worden behandeld. Er wordt naar de patiënt geluisterd en die wordt gehoord, zelfs als diegene een psychose heeft en wartaal spreekt. Er wordt ook gekeken naar het slaappatroon van de patiënt. Mensen met een psychose slapen vaak dagen of weken niet. De familie en naasten worden meteen betrokken bij alle gesprekken. Dus er wordt in dialoog gekeken, wat speelt er en waarom speelt het nu? Waardoor is die persoon in een crisis is terecht gekomen? Dan wordt er gekeken wat er gedaan kan worden om het lijden te verlichten. De kunst van de Open Dialogue methode is dat ze je helpen te duiden waarom je juist die wanen en hallucinaties hebt. Alleen als laatste redmiddel worden daar medicijnen gebruikt.

Anneke: “Eigenlijk is de Open Dialogue methode vrij eenvoudig?”

Imke: “De Lapland methode is inderdaad niet veel ingewikkelder dan dit. De zorgverleners durven daar aanwezig te zijn bij wat die persoon ervaart zonder daar een oordeel aan te plakken. De behandeling is 180 graden anders dan in Nederland. Het gevolg van dwang (wat in Nederland gebeurt) is dat je je onveilig voelt en meer gestrest raakt, daardoor verergerd de psychose. Door mijn ervaring denk ik, dat als ik behandeld was volgens de methode uit Lapland, het niet zo uit de hand was gelopen. Ik weet zeker dat de dwangopname en dwangmedicatie ertoe aan bij heeft gedragen dat ik opnieuw ziek ben geworden. Daarvan ben ik overtuigd. Dwangbehandeling is traumatiserend en maakt je bang voor de psychiatrie. Op een moment dat je weer ziek bent, ben je alleen maar bezig met het niet meer opgesloten willen worden. Niet angstig voor het psychotisch zijn maar wel voor de behandeling. Als ik alleen maar een psychose had gehad en niet de dwangbehandeling had ik er waarschijnlijk geen boek over geschreven, maar het leed dat mij werd aangedaan was zo groot dat ik dacht hier moet ik wel een boek over schrijven.”

Anneke: “Ik hoop dat dit boek bijdraagt aan het bespreekbaar maken van een psychose. Je kunt er immers niets aan doen als je dit krijgt. Je vraagt er niet om.”

Imke: “Het kan iedereen over komen. Ik had nooit, nooit, nooit gedacht dat mij het zou overkomen. Ik was een jonge vrouw met een mooie carrière en een leuk leven.”

Anneke: “Denk je dat je carrière eraan bijdraagt dat mensen makkelijker je verhaal accepteren?”

Imke: “Ik denk dat je gelijk hebt. Want voordat ik mijn psychose had, had ik net zo goed mijn vooroordelen. Ik denk dat wij allemaal veel oordelen hebben over mensen die psychisch lijden en we denken vaak dat ze minder en anders zijn. Doordat ik een normaal persoon was, kunnen mensen zich makkelijker inleven en beseffen ze dat het hun ook kan overkomen. Ik zou niet eens weten wat een psychose was als iemand mij dat had gevraagd en opeens had ik het zelf. Ik hoor heel veel vooroordelen nu dit boek uit is en het is echt schokkend hoor. “

Anneke: “Wat is het schokkendste wat je hebt gehoord?”

Imke: “Als je de ziekte schizofrenie hebt reageren mensen nog heftiger dan bij het woord psychose. Terwijl het gewoon betekend dat je gevoelig bent voor psychoses, of meerdere malen een psychose hebt gehad. Als ik het zeg tegen mensen deinzen ze bijna altijd geschrokken en vol ongeloof achteruit. Ik heb ook vaak dat mensen zeggen, “Dat kan niet waar zijn! Je moet je schamen dat je dit zegt!”

Anneke: “Je moet je schamen?”

Imke: “Als de mensen het woord schizofreen horen dan mag ik daar eigenlijk niet over praten. Mijn boek veroorzaakte in mijn omgeving veel schaamte. De naam van de ziekte wekte al schaamte op en dat je er dan ook nog een boek over durft te schrijven… Heel veel mensen, ook degene die dicht bij mij staan durven er niet tegenover mij over te beginnen.

Anneke: “. Er zijn veel reacties gekomen op de winactie. Leuk dat jij de winnende vraag wilt kiezen. Welke vraag heb jij uitgekozen? En waarom?”

Imke: “Het zijn allemaal interessante vragen. De vraag die mij het meeste raakte is: Hoe ben je aan de titel gekomen? Hier hoort namelijk een gelaagd antwoord bij. Na de psychose toen ik in therapie was dacht ik erover na waarom ik nou juist het elfje Tinkerbel was. Wat zit er voor betekenis aan? En langzamerhand werd ik mij bewust dat ik heel veel steun aan het elfje had. Niet meer dingen doen vanuit bewijsdrang of pleasen, maar goed voor mezelf zorgen en vanuit mijn eigen waarden en behoeften leven. Daarnaast had ik in de isoleercel een waan waarin ik het elfje Tinkerbel was en in een interactieve tv-show, genaamd Een dag uit het leven van Tinkerbel, kijkers moest raden wie mijn Peter Pan was: mijn twee exen, Dennis en Tim of Jelle Brandt Corstius. In deze waan kwam duidelijk de pijn van het verlies naar voren, van de mannen van wie ik zoveel heb gehouden en wat ik nooit goed had verwerkt, maar ook mijn verlangen naar een nieuwe liefde. Van Jelle Brandt Corstius las ik, vlak voor ik in de psychose kwam, een boek, dat mij heel erg raakte. Hij zwierf ook in zijn eentje over de wereld, wat hem gelukkig maakte, maar eigenlijk verlangde hij diep van binnen naar settelen en een stabiel gezinsleven, wat hij in zijn jeugd, net als ik, niet had gehad. qua innerlijk leek hij heel erg op mezelf! Niet zo gek dat hij in de psychose de rol speelde van mijn nieuwe man. ”

Anneke: “Zou het ook kunnen dat je dacht Tinkerbel te zijn omdat zij op dat moment sterker was dan jij? Ze is klein maar dapper maar zij is Peter Pan de baas.”

Imke: “‘Ja, Tinkerbel staat zeker symbool voor innerlijke vrijheid en kracht, voor licht. Ze trotseert moedig het donker, dat zie je ook in de Disneyfilm, waar ze samen met Peter Pan allerlei gevaren overwint, zoals Kapitein Haak met zijn piraten. Om te kunnen helen en beter worden, moet ik ook het donker in mijn eigen leven aankijken en trotseren. Daar is veel moed voor nodig en het is allesbehalve makkelijk om patronen te veranderen, die je al een leven lang hebt. Maar als dat lukt, kun je er beter uitkomen, dichter bij jezelf en wie je diep van binnen bent. En die innerlijke vrijheid, dat is pas echte vrijheid. Vroeger dacht ik dat verre reizen maken vrijheid was. In die zin kan een psychose ook een ingang zijn naar een gezonder en geheelder leven. Als je bereid bent om ermee aan de slag te gaan. Helaas word je er in de huidige psychiatrie niet bij geholpen, bij zingeving en betekenisgeving. Alles draait om medicijnen en het dempen van symptomen. Zelf heb ik uiteindelijk goede hulp buiten de psychiatrie gevonden, bij een Rebalancer, dit is een vorm van lichaamswerk. Ook het schrijven speelt een belangrijke rol in mijn heling: alsof ik mijn ware zelf kan zien, als ik schrijf. Niet de vrouw die het aan de buitenkant allemaal mooi voor elkaar heeft, met een leuke baan enz, maar de vrouw die ik van binnen ben, wat ik echt voel, hoe ik situaties ervaar. Tijdens het schrijven van mijn boek was ik vaak verrast. Ik ontdekte dat er een groot verschil zat tussen mijn uiterlijk en mijn innerlijk. Waarschijnlijk is dat bij heel veel mensen het geval. Nu  probeer ik meer vanuit mijn innerlijk te leven en te doen wat daarbij past.”  

Anneke: “Kun je iets meer vertellen over de Tinkerbel stichting?”

Imke: “Het boek vertelt alleen mijn persoonlijke verhaal, één stem van één patiënt. Met de stichting wilde ik de stemmen verenigen van andere mensen die ook humanere zorg willen voor patiënten. Patiënten zelf, hun naasten maar ook zorgprofessionals. Want heel veel mensen die in de psychiatrie werken vinden dwangbehandeling ook verschrikkelijk. Wij zijn een burgerinitiatief gestart, een petitie. Als heel veel mensen het ondertekenen dan mag ik in de tweede kamer pleidooi voeren voor humane zorg. Wij moeten minstens 40.000 handtekeningen hebben. Daarnaast is de Open Dialogue behandeling ook in Nederland opgestart maar de regering heeft besloten de stekker eruit te trekken. Vanuit de Tinkerbel Family hebben wij en brandbrief gestuurd waarin wij aan de overheid vragen hier wat aan te doen. Omdat de infrastructuur er nu al is en dit juist een moment om erin te investeren en vooruit te gaan. Het zegt iets over de regering van dit land en hoe ze beslissingen nemen. Zij hebben niets gecheckt of nagevraagd. Het lijkt ze totaal niet te boeien. ”

Anneke: “Hoe sta je nu in het leven?”

Imke: “Eigenlijk gaat het heel goed met me. En ik denk ook dat ik in dat opzicht nu veel gezonder ben dan 15 jaar geleden, nu ik veel zelfkennis heb opgedaan. Ik ben veel dichter bij mijn authentieke kern dan destijds, maar door alle klappen die ik heb gekregen kan ik veel minder goed met prikkels omgaan. Dus mijn leven is 180 graden veranderd. Ik heb geen drukke baan meer en reis niet meer continu de wereld meer over. Dat gaat niet meer. Het is uiteindelijk ook een soort van zegen geweest dat ik deze klappen, de psychose heb gehad. Ik moest alles kwijtraken baan, mijn lijf liet het afweten. Het was overduidelijk dat mijn lichaam wilde dat ik naar binnen ging kijken maar zelfs toen wilde ik er niet aan maar uiteindelijk was het onvermijdelijk.”

Anneke: “Welk boeken lees je zelf graag?”

Imke: ” Boeken van mijn favoriete Amerikaanse schrijfsters: Elizabeth Gilbert (Eat, Pray, Love), Cheryl Strayed (Wild), Glennon Doyle (Untamed). Zo wil ik schrijven en deze boeken lees ik zelf ook graag. Deze vrouwen schrijven schaamteloos en openhartig over hun eigen leven. Ze beschrijven hoe ze van een moeilijke periode iets moois wisten te maken. Uiteindelijk zijn we allemaal mens en herkennen wij ons in die verhalen, want wij doen wel allemaal of ons leven zo perfect is maar dat is het natuurlijk niet.”

Anneke: “Op een dag besef je dat jouw boek de volgende dag in de winkels ligt. Alle intieme dingen kan dan door iedereen gelezen worden. Hoe was dat voor jou? Kreeg je koudwatervrees?”

Imke: “Ja, dat heb ik wel gehad. Ik dacht: Oh nu kan ik niet meer terug! Mede omdat ik geschrokken reacties uit mijn familie kreeg. Maar daar kom je wel weer overheen. Het fijne van een boek is dat ik er niet bij ben als het gelezen wordt. Ik krijg niet mee wat ze er allemaal van vinden. De mensen die mij post sturen zijn ontzettend lief.”

Anneke: “Toen je het boek schreef vond je het niet erg dat je als het ware alles herbeleefde?”

Imke: “Nee, het was alleen maar fijn om met mijn verhaal bezig te zijn en er zolang de tijd voor te hebben. Het was altijd bij mij als een soort vriend, ook in de tijden dat ik erg ziek was. Dan kon ik mijzelf weer vinden in het verhaal. Dat is wat je doet als je zo’n intiem boek over jezelf schrijft. Je ontmoet jezelf op papier en dat verdiept zich. Wat niet wegnam dat ik af en toe een traantje liet bij iets wat ik geschreven had. Door het schrijven, door mijzelf stil en leeg te maken, komen er ook herinneringen naar boven. Het was een soort van therapie. Toen het boek klaar was en er een kaft om zat was ik er wel klaar mee. Ik dacht ik nu kan ik eindelijk aan een nieuw boek beginnen.”

Anneke: “Hoe gaat het nu met je? Kun je je werk gewoon doen? Heb je nog medicatie nodig?”

Imke: “Als ik mijzelf in ach neem gaat het goed met mij. Een boek uitgeven en een stichting oprichten was best wel veel, dus ging het niet zo goed met mij. Inmiddels heb ik het al zo vaak gehad dat ik wel de tools heb om er mee om te gaan. Dat ik sneller weet hoe ik in een stabiele fase kan komen. Niet alles is te voorzien. Ik kan niet alle stress voorkomen en dan kies ik ervoor om mij een tijdje minder goed te voelen. Ik slik wel medicatie maar ik weet dat het niet het de oplossing is. In het begin dacht ik als ik geen medicijnen meer neem ben ik beter maar zo werkt dat natuurlijk niet. Ik zie het nu als een brug waardoor de prikkel gedempt wordt. Medicatie is een hulpmiddel verder niet.”

Anneke: “Lees je je eigen boek nog wel eens?

Imke: “Ik heb toevallig een exemplaar naast mijn computer liggen. Ik blader er af en toe doorheen. Een dag uit het leven van Tinkerbel, het krankzinnige verhaal van mijn psychose is het eerste deel van een trilogie. Nu ik begin aan mijn 2de boek zal ik het er zeker bij pakken want de verhaallijn moet natuurlijk doorlopen in deel twee.”

Anneke: “Heb je een idee wanneer je volgende boek uitkomt?”

Imke: “Dat is moeilijk te zeggen. Het waren drukke maanden met de publicatie van mijn boek en het opzetten van mijn stichting. Nu de winter komt hoop ik meer te gaan cocoonen en meer te schrijven aan het boek. Maar het gaat vast minstens nog en jaar duren!”

Anneke: “Wat is je advies voor mensen die en psychose hebben gehad?”

Imke: “Nooit twijfelen aan je eigen kracht! Ook niet als je een psychose hebt gehad. En geloof dat erin jezelf een Tinkebel zit. Ik zeg niet dat het makkelijk is, het zal best moeilijk zijn. Maar geloof erin dat je nog steeds kunt doen wat je wilt. Voor alle andere mensen heb ik ook een advies. Oordeel niet. Probeer te luisteren, stel vragen. Wat heb je beleef? Waarom denk je dat het je is overkomen? Oordeel niet!”