Waar lopen de schapen…

‘Waar lopen de schapen’ is het eerste boek van schrijfster/schilder Margo Vonk. Zoals Margo zelf zegt, ligt het niet voor de hand dat een geboren en getogen Rotterdamse een boek schrijft over de Nederlandse schaapherder. In Nederland lijkt schaapsherder een uitstervend beroep te zijn, maar is dat echt zo? Margo verteld:

Uniek en verfrissend

Op zoek naar leuke verhalen van boeren en buitenlui raakte ik aan de praat met een aantal schaapherders. Hun verhalen zijn uniek en verfrissend. Net als de meeste mensen, dacht ik dat schaapherder een uitstervend beroep was. Het archetype herder is iets dat bij onze collectieve geschiedenis hoort maar niet bij een modern boerenbedrijf. Niets is minder waar. In het boek spreek ik met jonge, moderne mensen die met schapen op de mooiste plekjes van Nederland hoeden en daarmee een belangrijke bijdrage leveren aan ons cultuurlandschap.

Zoektocht

Het boek wordt geïllustreerd met foto’s van mijn nichtje, een fotografe. Samen met haar bezoek ik de herders en vaak lopen we een stuk mee met de herder, de schapen en de honden. De titel van het boek ‘Waar lopen de schapen?’ is geboren in Limburg. Na een interview met Elies en Ger Lardinois van de schaapskooi Mergelland gaan we op zoek naar de kudde Mergellanders. En dat is nog niet zo makkelijk. Ik beschrijf de zoektocht in het boek. Dat kun je nu al lezen op de site margovonk.nl

Natuurgebieden

Het thema van het boek ‘Waar lopen de schapen?’ is het werken met schapen in natuurgebieden. De meeste mensen genieten enorm als ze tijdens hun wandeling een kudde schapen met een herder tegenkomen. Het geeft een gevoel van vrijheid en rust. Maar er wordt natuurlijk keihard gewerkt. Dankzij de schapen en de zorgvuldige begeleiding van de herder krijgt de natuur de kans om te herstellen van de ingrepen van de mens.

Vrijheid en rust

Het thema van het boek ‘Waar lopen de schapen?’ is het werken met schapen in natuurgebieden. De meeste mensen genieten enorm als ze tijdens hun wandeling een kudde schapen met een herder tegenkomen. Het geeft een gevoel van vrijheid en rust. Maar er wordt natuurlijk keihard gewerkt. Dankzij de schapen en de zorgvuldige begeleiding van de herder krijgt de natuur de kans om te herstellen van de ingrepen van de mens.

Laatste hoofdstuk

Op dit moment wordt het laatste hoofdstuk geschreven van het boek. De herders in het boek en de vereniging voor Gescheperde Schaapskudden Nederland helpen om het boek te promoten. Ik wil graag de boeken nu al verkopen, zodat het mogelijk is een kwalitatief mooi boek te drukken. Lees met me mee op mijn blog of volg de herders op Facebook. Als je het boek wilt hebben, bestel het dan nu via de site.

Op zoek naar een zeldzaam bloemetje

 uit het boek ‘ waar lopen de schapen?’

Het klinkt zo gemakkelijk. ‘De schapen lopen ergens tussen Landsrade en Slenaken.’ Dat moet toch te vinden zijn? We begrijpen wel dat deze streek veel toeristen trekt. Glooiende heuvels, kronkelende weggetjes, lieflijke dorpjes. Maar geen schapen. We rijden wat rondjes rond Slenaken en stappen af en toe uit om echt in een dal te kunnen kijken. Dankzij de routeplanner komen we steeds weer terug op dezelfde plek. Maar we zien geen schapen. Zouden ze dan toch net achter die volgende heuvel lopen? We hebben gelukkig ook het telefoonnummer van de herder. Hij vertelt ons dat ze net op pad gaan en bij de golfbaan in Landsrade staan. Daar rijden we naartoe. Een deel van de route hadden we eerder al verkend. Niet ver genoeg dus. Maar ook bij de golfbaan zien we geen schaap. We parkeren de auto en luisteren.

Horen we ze? We weten het niet zeker. We zien niets. Toch maar weer heuvel op – nu lopend. Voor de zekerheid nemen we de fotocamera mee. Het doel is om een zeldzame bloem op de foto zetten en we hebben de herder nodig om die bloem te vinden. En inderdaad. Voor we de schapen zien, horen we ze al. Veel geblaat. Heel veel schapen groeperen zich, klaar om op pad te gaan naar Slenaken. Voor en achter een herder met een hond. Langzaam zet de stoet zich in beweging. Het is een machtig gezicht, al die schapenkontjes. Maar echt relaxed lijkt het niet. Vlak achter ons rijdt een grote vrachtwagen. Die wil er langs. De volgende twintig minuten rijdt hij langzaam achter de kudde hopend op een kans om in te halen.

De schapen lopen al etend en blatend in een grote groep achter de herder aan. Of is het voor de herder uit? Duidelijk is dat ze eigenlijk vooral bij elkaar willen blijven. Ooien of lammeren die wat te lang blijven grazen, worden door de hond of door de herder opgejaagd. Het is wel de bedoeling dat alle 500 schapen straks in Slenaken aankomen. We vragen de herder hoe lang het ongeveer duurt voor we op de weide zijn waar de zeldzame bloemen voorkomen. ‘Zo’. Hij bedoelt: ‘We zijn er zo’. En inderdaad, drie kwartier later zijn we op de heuvel waar de schapen weer vrij mogen grazen. Wij hebben dan dik een uur achter de kudde aangelopen

en genoten van het avontuur. Want dat is het. Mensen die toevallig op de weg zijn waar de kudde langskomt, blijven staan. Met de auto of de fiets moet dat ook wel. Je kunt onmogelijk doorrijden. Wandelaars lopen een stuk mee. Toeristen die net zijn gearriveerd in hun vakantiehuis staan aan de straat te kijken. Echt iedereen lacht als ze de kudde zien. Behalve dan toch die ene vrachtwagenchauffeur. Hij is aan het werk. En de herder ook. Het is hard werken om de hele kudde veilig door het verkeer te loodsen.

En dan zijn we op de heuvel waar de zeldzame bloemen staan. Gelukkig hebben we even op internet gekeken waar we naar moeten zoeken. Nou ja zoeken. Het mag dan een zeldzaam bloemetje zijn, dat is dankzij de begrazing met schapen op deze heuvel niet echt meer zo duidelijk. Honderden gulden sleutelbloemen bloeien er. Voorzichtig, niet vertrappen. Ze staan wel op de rode lijst van beschermde soorten!

Ten slotte wandelen we weer terug. Dezelfde weg die de schapen liepen. We hebben niet zo goed opgelet. Het was veel te leuk om te zien hoe de hond aan het werk was om de schapen bij elkaar te houden. Toch is het niet moeilijk om de weg terug te vinden. Overal zien we sporen van de kudde. Platgereden poep, schapenwol aan het prikkeldraad en afgevreten fluitenkruid langs de weg. We genieten van ons mooie Limburg.