Maak kans op een exemplaar van de roman ‘Leven na Uruzgan’ geschreven door Niels Roelen. Niels Roelen is officier in het Nederlandse leger. Diverse keren werd hij uitgezonden op missies voor de VN en de NAVO. Over de missie in Uruzgan hield hij voor defensie zelfs een weblog bij. Afgelopen september verscheen zijn tweede boek Leven na Uruzgan.Het boek verteld het aangrijpende verhaal van een Nederlandse soldaat die na een heftige missie in Uruzgan opnieuw zijn weg moet vinden in de maatschappij.
Niels beschreef zijn ervaringen en de ervaringen van anderen in een roman. ”Omdat je daarin veel meer kwijt kunt. Over gevoelens, maar ook over zaken waarvan je weet dat het leger een zero tolerantie beleid heeft, zoals drugsgebruik. Ik wilde beschrijven wat een uitzending met je doet. Door dit boek hoop ik meer begrip te kweken voor mensen met een oorlogservaring, waar er toch steeds meer van komen in Nederland. Dan denk ik niet alleen aan militairen, maar bijvoorbeeld ook aan vluchtelingen.
Wat je moet doen om kans te maken op dit boek
Het enige wat je moet doen om kans te maken op een exemplaar van de roman ‘Leven na Uruzgan’ is de volgende vraag hier onder deze blogpost te beantwoorden of jouw antwoord door te geven via het onderstaande contactformulier:
Wat voor impact heeft 11-09-01 op jouw leven gehad?
Benieuwd wat 11-09-01 voor impact op het leven van Niels Roelen heeft gehad? Dat kun je hier lezen! Meedoen kan tot woensdag 6 mei.
annekeschrijft.com 
9-11 Heeft in zoverre een impact op mij gehad dat ik nu nooit meer zo rustig in een vliegtuig zit als daarvoor! Ook al is de controle verscherpt een zekere angst blijft er altijd.
LikeLike
Sindsdien vind ik de wereld onveiliger geworden. Het heeft me ook erg geconfronteerd met onze sterfelijkheid.
LikeLike
Dat is de eerste dag van de rest van zijn leven.
LikeLike
Heeft heel veel impacht gehad. Verbijstering, ongeloof. Maar ik wil niet elke dag met angst leven. Wil met alle mensen om me heen een gewoon leven hebben. Wel vind ik al die oorlogs gebieden en in mijn ogen is dat ook gekomen sinds 9-11 heel triest.
LikeLike
We waren in Daaden, een plaatsje in Duitsland, en het miezerde. Ik kwam net van de schietbaan terug. Mijn uniform had het vocht uit de mat gezogen waarop we de liggende schiethouding moesten aannemen en de Diemaco C7 moesten afvuren. ‘Back to basics’ heette die oefening toen. Schieten, zelfhulp en kameradenhulp, veldmaskercontrolekamer (en geen gaskamer, ligt gevoelig!), beetje fysieke training, gewoon leuk een weekje buiten spelen en fantastisch voor de teambuilding.
“Er is een vliegtuig in de Twin Towers gevlogen,” informeerde een collega me. Toen dacht iedereen nog aan een ongeluk. Een sportvliegtuigje of zoiets met slechts een paar personen aan boord. Toen snel daarna een tweede vliegtuig zich in de tweede toren boorde werd het duidelijk dat het geen ongeluk maar een aanslag was. Het speculeren startte onmiddellijk. “Een Palestijnse actie,” opperde er een. Hoewel Palestijnen weinig reden zullen hebben de langdurige en uitvoerige steun aan Israel te waarderen leek me die optie onwaarschijnlijk.
Des avonds op de legeringskamer hebben we een televisie neergezet, een satellietschotel in het gras gezet, gericht en voor het eerst ueberhaupt gebruik gemaakt van de apparatuur die we als Public Affairs afdeling altijd mee op oefening namen ‘voor het geval dat….’
Welke gevolgen die aanslag op 9 september 2001 voor de wereldorde zou hebben of voor de NAVO of voor mij zelf, dat kon ik toen niet bevroeden. Veertien jaar later terugkijkend zie ik in mijn boekenkast een apart schap met boeken over Afghanistan. Reisverslagen, romans, een beschrijving van de cultuurschatten (het goud van Bactria!) en de herinneringsboeken aan mijn uitzendingen wisselen elkaar af. Twee van die herinneringsboeken zie ik grotendeels als mijn eigen produkten.
Wat in die boeken niet terug te vinden is zijn de gedetailleerde herinneringen aan de vele ‘ramp ceremonies’ (‘ramp’ is in dit geval de laadklep van een Hercules of C17 vrachtvliegtuig). Doorgaans laat in de avond, kort voor af na middernacht kwamen altijd bijna 1000 collegaas naar de airstrip in Kandahar om respekt te betuigen voor meestal onbekende soldaten die de hoogste prijs betaalden voor hun streven de uAfghanen een menswaardiger bestaan te bieden.
Extra triest vond ik het altijd als de ‘gevallene’ getrouwd was, kinderen had, speciaal als die kinderen net zo jong waren als mijn eigen kinderen.
Veertien jaar geleden alweer. Waren het 7 goede en 7 slechte jaren? En welke waren dan de goede, welke waren dan de slechte? We hebben onze Krijgsmacht afgebouwd tot een absurd laag niveau. De soldaten van de Landmacht verzameld leggen het af tegen het publiek bij een slecht bezochte Ere-Divisie wedstrijd. En dat terwijl ik de indruk heb dat we nu dichter bij een gewapend conflict in onze achtertuin staan dan toen ik in 1978 mijn spijkerbroek verruilde voor het toen nog egaal groene gevechtspak……
LikeGeliked door 1 persoon
Die impact is denk ik tweeledig. De aanslag kwam voor ons heel dichtbij omdat we in eerste instantie dachten dat mijn neef in één van de vliegtuigen zat (hij zou uiteindelijk een latere vlucht nemen). Daarnaast zet het je ook aan het denken over dat zoiets dichter bij kan komen dan je denkt, maar ook waarom dat nu zoveel dichterbij komt. Wat wij vanuit het westen in het midden oosten doen en welke effecten dat heeft op onze eigen leefomgeving. Ik vind ook dat we er van alle kanten naar moeten kijken en ons af moeten vragen hoe we dit het beste op kunnen lossen, en dat de keuze dan zeker niet altijd automatisch op oorlogshandelingen zou moeten vallen.
LikeGeliked door 1 persoon