In gesprek met … Claudia Biegel (Doe mee en win!)

Vorige week kon je op Anneke Schrijft mijn review lezen van de roman ‘Rusteloze benen’. Deze keer kun je hier een  interview lezen met de vrouw achter het boek, Claudia Biegel. Het verhaal van de roman in het kort:

Rosalie heeft een moeilijke jeugd gehad waardoor zij geen kind kon zijn. Als volwassene lijkt zij voor de buitenwereld het perfecte leven te hebben. Maar is alles wel zo perfect als het lijkt? Via haar werk als vrijwilligerster in een asielzoekerscentrum, komt Rosalie in contact met de Afrikaanse Joseph waar zij een speciale band mee krijgt. Wanneer Joseph het bericht krijgt uitgeprocedeerd te zijn, zet Rosalie alles op alles om hem te helpen. Rosalie kan niet vermoeden wat haar hulp aan Joseph allemaal teweeg zal brengen. Zoals zoveel anderen met een trauma is Rosalie goed in het ontkennen en negeren van wat haar allemaal overkomen is. Is het mogelijk zo’n jeugd te hebben doorstaan en daarna door te leven alsof er niks gebeurd is? Gewoon alles te ontkennen en door te gaan…

Wil je de hele review lezen? Klik dan hier.

Claudia stelt zich voor

Mijn naam is Claudia Biegel en ik ben geboren en opgegroeid in Amsterdam. Mijn ouders hebben allebei een Indische achtergrond. Mijn jeugd speelde zich af tegen de achtergrond van het oude Indië en de Japanse bezetting. Al vanaf vrij jong kwam ik erachter dat het bij ons ‘anders’ was dan bij gezinnen van vriendinnetjes. Bij mij thuis heerste de Indische ongedwongen gastvrijheid en die kwam ik, zeker in die tijd, niet ergens anders tegen.

Geïnspireerd door mijn vader, een groot verteller, begon ik al heel jong met het schrijven van verhalen. Het eerste verhaal dat ik schreef, De Gierigaard, heb ik nog steeds. Eigenlijk heeft schrijven altijd als een rode draad door mijn leven gelopen. Op de middelbare school hield ik dagboeken bij en werkte mee aan De Schoolkrant. Tijdens mijn studie culturele antropologie en de tijd daarna, heb ik weinig geschreven. Pas later pakte ik die draad weer op en publiceerde in 2011 mijn eerste roman Foute Sarahs, recentelijk gevolgd door Rusteloze benen.

Is de roman Rusteloze benen gebaseerd op eigen ervaringen?

Rusteloze benen is zeker geen biografie maar natuurlijk zitten er wel elementen in vanuit mijn eigen leven. Evenals de hoofdpersoon in het boek, ben ik een KOPP kind (kind van ouder met psychiatrische problematiek). Ik weet uit eerste hand wat het betekent om op te groeien met een onvoorspelbare, lichtgeraakte en eindeloos tragische moeder. Daarnaast heb ik lange tijd gewerkt bij VluchtelingenWerk Nederland en ben goed bekend met de problematiek van vluchten en asiel zoeken, een ander thema dat centraal staat in mijn boek.

Was het moeilijk Rusteloze benen te schrijven?

Het schrijven van Rusteloze benen ging een stuk moeilijker dan indertijd Foute Sarahs. Het is qua opbouw ook een ingewikkelder boek met meerdere verhaallijnen en uiteenlopende personages.

Wat vind jij van het Nederlandse asielbeleid?

Het Nederlandse asielbeleid heeft zich ontwikkeld van: ja, mits naar: nee, ondanks. Werd je vroeger toegelaten als je kon aantonen dat je te vrezen had voor vervolging, komt het nu voor dat je niet wordt toegelaten ondanks dat je dit kunt aantonen. Natuurlijk begrijp ik wel dat de absorptie capaciteit van een ontvangende samenleving zijn grenzen heeft. Zo’n klein eiland Lampedusa waar duizenden asielzoekers bivakkeren, bezwijkt natuurlijk onder zo’n last. Maar hoe hoog je de muren ook bouwt, zolang het zo ongelijk verdeeld blijft in de wereld, weerhoud je mensen er niet van om hun ellende te ontvluchten. Nu is een eerlijke wereld niet een, twee, drie te bewerkstelligen. Laten we daarom beginnen met de asielpolitiek op Europees niveau te tillen en niet alleen te benaderen vanuit afweer maar ook vanuit kansen. Per slot van rekening biedt het opvangen van asielzoekers ook veel werkgelegenheid.

Vanwaar de titel Rusteloze benen?

De titel Rusteloze benen staat voor de rusteloosheid in hoofdpersoon Rosalie. Hoewel zij in het alledaagse leven in staat is om de schijn van rust en balans hoog te houden, hoeft er niet veel te gebeuren of haar pantser begint scheurtjes te vertonen.

Wat is jouw favoriete gedeelte van het boek?

Eigenlijk heb ik niet een maar meerdere favoriete gedeeltes in het boek. Zo vind ik de scene waarin zoon Patrick komt eten met zijn vriendin en alles verkeerd gaat, heel komisch. De dagboekaantekeningen van Rosalie als tienermeisje, vind ik aandoenlijk mooi en het einde van het boek bezorgt me nog steeds de kriebels…

Welk boek ligt erbij jou op het nachtkastje?

Nou heb ik geen nachtkastje en lees ik eigenlijk nooit voor ik ga slapen, maar in het algemeen lees ik veel en graag. Ik vind het altijd heel leuk om nieuwe schrijvers te ontdekken. En met nieuw bedoel ik, nieuw voor mij. Zo las ik onlangs in het kader van een leesgroep, een boek van Sarah Waters. Nog nooit iets van gelezen en heb ervan genoten. Maar mijn grootste literaire liefde blijft Marguerite Duras, haar boeken herlees ik aan de lopende band en mijn grootste non-fictie inspiratiebron is de psychologe Alice Miller.

Hou jij zelf een dagboek bij?

Dagboeken bijhouden, doe ik niet meer. Wel veel gedaan en het is heel relativerend om af en toe nog eens te herlezen waar ik me in die tijden allemaal druk over maakte. Wat ik wel doe is tijdens vakanties een kort verhaal schrijven dat zich afspeelt op de plek waar ik dan ben. Niet echt een dagboek maar wel gelieerd aan de ervaring van dat moment.

Waar sta je over 5 jaar?

Over vijf jaar…Moeilijk, te zeggen. Wegens een reorganisatie zit ik nu in-between jobs zoals het heet en ben in de breedte aan het verkennen welke kant ik op wil. Vanuit mijn hart gedacht, wil ik maar een ding: romans schrijven en vooral me met niets anders te hoeven bezighouden dan denken over de personages en hoe het in godsnaam allemaal verder moet.

Vul het onderstaande contactformulier in en beantwoord de volgende vraag: Hoe heet het eerste verhaal wat Claudia Biegel ooit schreef? Het antwoord op deze vraag kun je terug vinden in het bovenstaande interview. Meedoen kan t/m 8 april!