Niet te pruimen…

Niet te pruimen….Jeugdherinneringen van mede blogster Hiltje aan haar vader.

Het huis van mijn opa in Groningen. Ongeveer 270 km hier vandaan, daar waar ik vaak heb gelogeerd.Ik ken ieder plekje in en om het huis. Een mooi huis dat een eindje van de weg afstond. Naast de weg lag een sloot, je liep dan over een bruggetje en een grindpad om bij het huis te komen. Ramen met luiken en kleine vensterbankjes. De voordeur werd nooit gebruikt, iedereen liep altijd achterom, terwijl de voorkant juist zo sierlijk was met een paar treetjes en een voorportaaltje met een muurtje waar ik vaak op zat .Het huis had twee woonkamers, een achterkamer en een ‘goeie’ kamer gescheiden door een gang .Het huis waar mijn vader is opgegroeid. En waarover hij ons zijn herinneringen vertelde.

“Getverderrie wat een smerig verhaal, ielk!” “Hoe verzin je het pap om daar een grap mee uit te halen.” Ik trek dan wel een vies gezicht maar als ik het hoor en dan ook echt voor me zie kan ik er wel om lachen. Ik hang aan mijn vaders lippen, zijn verhalen van vroeger zijn hilarisch en vaak ook spannend. Wat een doerak was hij in zijn jeugd, hij haalde streken uit samen met zijn broer en vertelt zijn momenten van toen vaak aan ons ‘s avonds na het eten.

Tijdens het eten wordt er wel wat gepraat maar er wordt vooral gegeten want praten met een volle mond, het is er van kleins af aan al ingepompt, dat is uit den boze.Dus een paar woorden, hoe het op school ging of op mijn vaders werk. Of kleine alledaagse dingen. Maar dan houdt het ook op en eten wij als poezen muizen en mauwen niet. Tijdens het eten zit ik, met mijn beide benen naar beneden op de eetkamerstoel zoals het hoort, netjes rechtop. Maar zo gauw de tafel is afgeruimd, klap ik automatisch mijn onderstel in, vouwen mijn onderbenen onder mijn bovenbenen, priemen mijn hakken in mijn billen en zit ik op mijn knieën op diezelfde stoel, zo zit ik het liefst. En met mijn ellebogen op tafel laat ik mijn gezicht rusten in mijn handen en hang ik voorover want het avondeten is op en het natafelen kan beginnen. En dan komen de langere verhalen. Een beetje om en om vertelt ieder wat diegene heeft meegemaakt die dag. Maar het leukste voor een kind zijn toch de verhalen van vroeger uit vaders en moeders jeugd.

Mijn vader en zijn broer waren buiten aan het spelen bij de weg en het bruggetje, toen zij door twee mannen werden begroet. “Moi” (wat hoi betekent) “Moi.” Bijna onverstaanbaar, de heren hadden hun mond vol met pruimtabak. De klompen van de mannen knisperden in het grind en halverwege het huis hielden ze stil om ieder het pruimtabak uit de mond te halen en buiten op de vensterbank te leggen. En zo gingen ze met een lege mond naar binnen, visite dus en die mochten in de ‘goeie kamer’ dat was duidelijk. Mijn vader en zijn broer liepen naar het raam en zagen op de vensterbank twee platgekauwde natte proppen liggen. Eén lag helemaal links en de ander lag uiterst rechts. Zo konden die mannen ze uit elkaar houden en wist ieder waar hij zijn pruimtabak had neergelegd. Mijn vader draaide vliegensvlug de twee proppen om. Links kwam rechts te liggen en rechts lag nu links. En een lol dat die twee broers hadden. Ze speelden verder maar hielden de zijkant van het huis in de gaten. En ja hoor, na een lange tijd kwamen de mannen weer naar buiten, liepen naar de vensterbank en stopten de pruimtabak weer in hun mond. De linkse man kauwde op de rechtse prop en de rechtse man kauwde op die van zijn maat. Gierend zeiden mijn vader en zijn broer de mannen gedag.

“Dat is toch smerig”, zeg ik, sowieso kan ik me niks voorstellen bij pruimtabak maar heb me helemaal een beeld voor de geest gehaald hoe dat moet zijn geweest. Ik ken wel zoethout en na een tijd kauwen komt er een hele grote gele flos aan en ook je tanden zijn dan geel. Die flos is helemaal afgesabbeld en week. Zo stel ik me voor dat die mannen ook gele tanden hadden, misschien zelfs wel bruine. En het ergste was (wat ze dan zelf niet wisten) dat ze op de ander zijn natte, kleffe prop zaten te kauwen. Het verhaal is verteld, mijn vader schaterlacht, hij ziet zijn streek weer voor zich.
Mijn moeder glimlacht, zij heeft het verhaal al vaker gehoord. Mijn zus en ik kijken elkaar vies aan, wij horen het voor het eerst. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes, en trek mijn neus op en steek mijn tong uit. “Jakkiebah!”

Ik hoor mijn vader nu in gedachten weer lachen doordat ik dit verhaal nu opschrijf.
Een smeuïg verhaal uit zijn jeugd.

Hiltje

Neem een kijkje op Hiltjes blog Een Ladekast met snuisterijen