Onderstaande schrijven is van een persoon die anoniem wil blijven.
Ben niet meer boos. Dat is gelukkig voorbij…
Ik weet nog hoe het was, hoe het voelde. Belachelijk gemaakt te worden omdat je overgewicht hebt. Ik was nog heel jong en de pijn die ik voelde zal ik nooit meer kwijt raken. Het zal altijd een gevoelig punt voor mij zijn en blijven. Ik was me daar eerder niet zo van bewust dat ik die pijn nog steeds bij me draag. Ik dacht zelfs dat ik daar al lang overheen was. Tot vandaag…
Ik was 120 kilo toen ik hulp zocht. Op zich nog niet zo heel erg zwaar. Maar ik had pijn als ik bewoog. Zoals tijdens het sporten, langer lopen, meerdere trappen opgaan en dat soort dingen. Dagelijkse dingen gingen nog redelijk al was het moeilijk teennagels te knippen, veters te strikken, of te bukken omdat mijn buik dan in de weg zat.
Als bewegen pijn doet, dan beweeg je minder. Met als gevolg dat je weer aankomt. Geloof me een persoon met overgewicht heeft er last van. Ook al zal diegene het misschien niet aan de buitenwereld laten merken, maar leuk zal het overgewicht niet zijn.
Heel belangrijk bij gewicht verliezen is de steun van je naaste omgeving.
Ik heb dan wel een maagverkleining gehad, maar ik zou het niet kunnen zonder steun van mijn naaste omgeving. Die steun is veel belangrijker dat wat dan ook!
Opmerkingen als:
“zou je niet eens gaan lijnen?”
“zou je dat wel eten?”
“heb jij maat 54? ik heb maat 42.”
Helpen echt niet hoor.
Dat zijn nu net van die “hulpvragen” waardoor je je schuldiger gaat voelen dat je te zwaar bent.
En ben je een probleem-eter, dan zal je alleen maar meer gaan eten om je even goed te voelen.
Want ja, zonder lucht, vocht en eten kun je nu eenmaal niet.
Hopelijk zien jullie nu ook hoe het is om zwaarder te zijn. Dat is niemand voor zijn/haar plezier. Denk alsjeblieft aan mijn woorden de volgende keer dat je een persoon met overgewicht ziet en een zogenaamde lollige opmerking of grap wilt maken,advies wilt geven of na wilt wijzen.
Anoniem
annekeschrijft.com 