Er was eens…

Er was eens…Zo zou dit verhaal kunnen beginnen want wat mij afgelopen week overkomen is lijkt op een verhaal uit een sprookjesboek. Het begon allemaal drie dagen geleden. Mijn buurvrouw Samira vroeg of ik samen met mijn gezin bij haar gezin en schoonmoeder kwam eten. Na het eten kwam zij met het voorstel om mee te gaan naar de moskee (ik ben gelovig) Ik stemde daar mee in niet wetende wat dat bezoek teweeg zou gaan brengen. Zij nam mij mee naar een moskee in het winkelcentrum. Wegens de drukte van de Ramadan was deze moskee overvol. Als gevolg daarvan lagen er kleden op straat en gingen de mannen daar bidden. Het gedeelte waar de vrouwen bidden was ook overvol, daarom hadden winkeliers hun winkeltjes ter beschikking gesteld zodat zij daar konden bidden. Wanneer de winkeliers zelf naar de moskee gaan laten zij hun winkeltjes gewoon open. Omdat ik en mijn buurvrouw Samira een beetje aan de late kant waren konden wij de moskee niet meer in en gingen bidden in een kledingwinkeltje. Het was bijzonder dat een keer mee te mogen maken. Er hing een sfeer van saamhorigheid en  het voelde als een grote familie. De mensen waren zeer verheugd dat ik er was, ik werd er verlegen van. Van diverse kanten werd er gevraagd of ik de volgende dag terug wou komen want dan was het groot feest Laylat Al-Qadr, de nacht dat de hemel openstaat. Het is het hoogtepunt van de Ramadan en veel moslims blijven die nacht  lang in de moskee om te bidden.

De volgende dag vertelde de buurvrouw dat ik die avond officieel welkom geheten zou worden in de moskee. Ik hoefde mij geen zorgen te maken en niet verlegen te zijn want het zou geen groots gebeuren worden. Groot was mijn en mijn vriendinnen hun verbazing toen wij die volgende avond apart genomen werden en bleek dat de mensen van de moskee het tegendeel van plan waren. Zij hadden mij de vorige dag in de moskee meegemaakt en vonden na onderling overleg dat ik een groots onthaal zou krijgen. Ik werd overvallen door verlegenheid maar bedacht mij dat ik altijd tegen mijn kinderen zeg :’ Je moet er even doorheen maar alles komt goed. Oftewel, What doesn’t kill you makes you stronger!’ Dus ik dacht haal diep adem en laat het over je heen komen. Er werd een weg voor mij gebaand door de menigte naar het midden van het plein, daar werd opgeroepen tot het gebed en werd ik voorgesteld aan de gemeenschap. Het was een echt kippenvel momentje, zeer indrukwekkend en overweldigend. Na afloop werd ik welkom geheten en gefeliciteerd door minstens 70 vrouwen, die in hun enthousiasme hun sieraden afdeden en mij die toestopten  en iedereen wou mij een hand en een knuffel geven. Het was overweldigend al die vriendelijkheid en enthousiasme. Mijn buurvrouw Samira nodigde mij ook uit om mee te gaan naar de moskee voor Fajr, het dageraad gebed rond 3 uur in de ochtend. Dit gebed is niet verplicht en alleen degene die de volgende dag vrij is en zin heeft gaat er tijdens de Ramadan voor naar de moskee. Voor het dageraad gebed gingen wij naar de moskee in de oude Souk. Ik hou ervan op dat tijdstip door de stad te lopen en helemaal door het oude gedeelte. De rust en stilte die er op dat moment heerst, het mystieke dat op dat moment in de lucht hangt, plus het geluid van de krekels die de wandeling begeleiden maken dat je je op dat moment waant in een sprookje van 1000 en 1 nacht. Het is een bijzonder moment, geen mens te zien op straat behalve de mensen die op weg zijn naar de moskee. Ik wil dit schrijven afsluiten met woorden die een vrouw tegen mij zei tijdens mij bezoek aan de moskee.

“God is groot en allesomvattend en alleen maar liefde en niks dan liefde. Geloof geen mensen die zeggen dat het anders is! God houd van iedereen ongeacht waar je vandaan komt of wie je bent, iedereen is gelijk.”