In gesprek met … Schrijfster Simone van der Vlugt

Waar haal je elke keer de inspiratie voor je boeken vandaan?

‘Onbewust staat er altijd een antenne bij mij afgesteld die op zoek is naar verhalen. Of ik nou lees, tv kijk of met iemand zit te praten. Bij alles wat ik hoor vraag ik me af of het iets is voor een boek. Inspiratie is niet iets dat je overkomt, je moet er voor open staan.’

Wat heeft je geïnspireerd tot het schrijven van De lege stad?

‘Een vraag die ik me zelf stelde: of ik in het verzet zou zijn gegaan als ik tijdens de Tweede Wereldoorlog had geleefd. Of ik onderduikers in huis had durven nemen terwijl ik kleine kinderen had. Want waar ligt uiteindelijk je verantwoordelijkheid? Daar ben ik nog steeds niet uit.’

Zie je in alles wat je tegenkomt en overkomt een verhaal?

‘Niet in alles. Als vriendinnen me iets in vertrouwen vertellen zal ik daar echt geen boek over schrijven. Zijdelings kan het aan de orde komen, maar op een manier waardoor niemand zich er in herkent.’

Welk boek ligt er bij jou op het nachtkastje?

‘Ik heb net Dame Blanche van Elvin Post uit. Een geweldige thriller over een vrouwelijke tv-kok die gestalkt wordt. Maar er ligt even geen nieuw boek klaar omdat ik zelf weer ga schrijven. Ik vind het lastig om voor mijn plezier te lezen als ik aan een boek werk.’

Jouw boeken worden over de hele wereld uitgegeven, legt dat veel druk op je tijdens het schrijven?

‘Nee, daar ben ik totaal niet mee bezig. Het enige wat telt is mijn eigen schrijfplezier. Dat is namelijk mijn graadmeter. Als ik met tegenzin schrijf, is er iets mis met het boek. En als ik er met volle overgave aan heb gewerkt, ga ik ervan uit dat er mensen zullen zijn die het boek kunnen waarderen.’

Worden jouw boeken precies vertaald of pas je het verhaal aan aan het land waar het uitgegeven wordt?

‘Soms worden de namen veranderd door de uitgever in het buitenland, maar niet vaak. Aan het verhaal zelf wordt helemaal niets veranderd. Hooguit een taalgrapje dat lezers niet kunnen begrijpen.’

Welke genre vind je het leukst om te schrijven?

‘Dat is een lastige vraag. Het is de afwisseling die het zo leuk maakt. Na een aantal thrillers is het heerlijk om een tijdreisje te maken, maar alleen historische romans schrijven zou gaan vervelen. Alleen thrillers ook.’

Van jouw boek De Reünie is een film gemaakt. Was het moeilijk om jouw verhaal uit handen te geven?

‘Heel moeilijk, daarom zijn daar goede afspraken over gemaakt die contractueel zijn vastgelegd. Ik heb de scripts gelezen en van commentaar voorzien, maar je moet wel accepteren dat een film een ander medium is dan een boek. Een op een verfilmen lijkt me ook saai. Het is leuk dat de film hier en daar anders is. Maar de plot en de belangrijkste verhaallijnen zijn gebleven.Heel moeilijk, daarom zijn daar goede afspraken over gemaakt die contractueel zijn vastgelegd. Ik heb de scripts gelezen en van commentaar voorzien, maar je moet wel accepteren dat een film een ander medium is dan een boek. Een op een verfilmen lijkt me ook saai. Het is leuk dat de film hier en daar anders is. Maar de plot en de belangrijkste verhaallijnen zijn gebleven.’

Als je een boek aan het schrijven bent, komen de personages dan voor jou ”tot leven”? En hoe is het dan als je de laatste zin hebt geschreven en jij klaar bent met het boek. Mis je de personages dan wel eens?

‘Ik heb Katja uit De lege stad lange tijd gemist. Ook door het onderwerp, de Tweede Wereldoorlog, was ik maanden niet in staat om aan een ander boek te beginnen. Dat heb ik eigenlijk met niet een boek gehad.’

Wat is jouw favoriete moment uit De lege stad?

‘Het moment waarop Rotterdam wacht op de voedseldropping vanuit Engeland en ze, totaal uitgehongerd, de vliegtuigen horen aankomen. Ik moest huilen toen ik dat fragment schreef.’

Foto’s:

simonevandervlugt.nl

Libelle.nl