In gesprek met … Kunstschilder Hans Hayen

Eerder kon je op mijn blog lezen over een bezoek dat ik onlangs aan de kunstschilder Hans Hayen bracht. Hier is dat item nogmaals terug te lezen. Ik kon natuurlijk niet de kans voorbij laten gaan om Hans enkele vragen voor te leggen. Ben je benieuwd waar de kunstenaar zijn inspiratie vandaan haalt? Of wat het bijzondere verhaal is achter de naam JonatHans waarmee hans zijn schilderijen signeert ? Lees dan snel verder.

Hans stelt zich voor:

Mijn naam is Hans Hayen, 34 jaar en geboren en getogen in Genk (België). Sinds december 2011 woon ik samen met mijn vriendin in Zelhem (Nederland). Het is prachtig om een partner te hebben die je steunt en stimuleert in het waarmaken van je dromen. Dankzij haar durf ik me nu kunstenaar te noemen en treed ik stapje voor stapje met mijn werk naar buiten.

Hoe ben jij kunstenaar geworden?

Ik zet even een aantal gebeurtenissen op een rij die rechtstreeks of on rechtstreeks hebben bijgedragen aan mijn bestaan als kunstenaar. In 2006 ben ik te voet van thuis uit (Genk, België) naar Santiago de Compostela (Spanje) gelopen. Een pelgrimstocht die ik gelopen heb in een periode waarin ik op zoek was naar mezelf en vooral ook op zoek naar mijn passie en mijn taak in dit leven. Tijdens de tocht ontstond de behoefte naar een nieuwe naam. Een naam die paste bij de mens die ik tijdens mijn tocht leerde kennen. Je kan het zien als een nieuwe geboorte van mezelf. Twee bijzondere mensen die ik tijdens mijn tocht ontmoette gaven mij een andere naam die ze beter bij me vonden passen. Later heb ik nog een aantal kleine veranderingen aangebracht geïnspireerd op de vele Jezus Beelden die ik tegenkwam op mijn tocht. Op veel van die beelden stonden de letters JHS op het hart gebeeldhouwd, een monogram dat oorspronkelijk de weergave was van de drie eerste letters van Jezus in Griekse hoofdletters. Later kwamen andere verklaringen waarbij het monogram een afkorting werd voor een Latijnse zinsnede. Mij doet het vooral terug denken aan de stille, innerlijke weg tijdens mijn tocht. Deze letters geven mijn nieuwe naam de kracht mee die ik meedraag vanuit mijn weg naar Compostela of beter de weg naar mezelf.

“JonatHanS” is mijn pelgrims naam. In het dagelijkse leven ben en blijf ik Hans, maar als ik een schilderij onderteken dan doe ik dat met trots met “JonatHanS”. Zo is deze prachtige gebeurtenis in mijn leven altijd aanwezig in mijn werk.

Ongeveer twee jaar na mijn tocht nodigde een vriendin mij uit om mee te gaan naar een Afrikaanse schilder in België om een proefles te volgen. Met veel plezier heb ik er 2 reeksen van 10 lessen gevolgd en heeft hij mij laten kennis maken met het schilderen met acryl. Hij leerde me spelen met kleuren wat de basis is geweest voor de zoektocht naar mijn eigenheid, zowel in het leven als in mijn schilderijen.

Een laatste invloedrijke gebeurtenis is het leren kennen van mijn vriendin waar ik nu meer dan vier jaar mee samen ben. Zij brengt positiviteit in mijn leven en geloofde van in het begin dat ik iets met mijn kwaliteiten als kunstschilder moest doen. En zo probeert de teruggetrokken, bescheiden en onzekere kunstenaar door middel van de kracht van zijn partner die achter hem staat, naar buiten te treden.

Hoe is jouw werk te omschrijven?

Het mooiste compliment dat ik vaak te horen krijg is dat het een heel eigen stijl is. “Dit hebben we nog Nergens anders gezien” hoor ik ze wel eens zeggen.Schilderen gaat bij mij niet vanzelf. Ik vergelijk het graag met mijn pelgrimstocht. Het is een weg die ik ben ingeslagen die nooit eindigt. Een weg van bewustwording. Vertaald naar mijn schilderen betekent dit bewust worden van technieken maar mijn eigen bewustwordingsweg dient ook een doel in mijn werk. Het zit bewust of onbewust verweven in de thematiek van mijn werk.

Negen van de tien keer weet ik niet wat ik schilder. Het ontstaat gewoon op doek en is vaak gekleurd en getekend door de emotie of het proces waarin ik op dat moment zit.Die eigenheid en dat gevoel kan ik eigenlijk overal in leggen. Ik denk dat dat net mijn stijl is. Want technisch gezien schilder ik zowel abstract als landschappen en zelfs portretten. Mijn doel in het schilderen is dat ik voor de mensen schilder. Ik maak op een intuïtieve manier schilderijen die ik dan los laat en toevertrouw aan diegene die er een, zijn of misschien zelfs mijn verhaal in ziet. Een verhaal dat er door mijn ervaringen als mens onbewust is in gelegd.

Waar haal jij de inspiratie vandaan?

Mijn inspiratie is het leven. De diepgang van het leven zoals ik die als schorpioen (sterrenbeeld) beleef. Elementen die typerend zijn en betekenis geven aan mijn werk zijn “licht en duister” en “de bol”. Beiden geven dat beetje spirituele diepgang wat mijn werk verheft naar een andere dimensie. Een dimensie waarin ik als kunstenaar graag vertoef. Een droomwereld die werkelijkheid wordt op doek of soms gewoon een uiting van emotie.

Wat vind jij het leukste aan schilderen?

Schilderen gaat niet vanzelf bij mij. Het is met momenten zelfs een strijd met het doek en met mezelf. Het gebeurt dan ook geregeld dat een schilderij, soms weken, onaangeraakt blijft omdat ik niet verder kan. Het is dan wachten op een ingeving of soms ook gewoon de durf en de tijd om weer aan de slag te gaan. Tijdens het proces hoor ik vaak van mijn directe omgeving “wat gaat dat worden?” en “hoe gaat hij daar nog uit geraken”. Het feit dat ik er toch iedere keer in slaag om van ieder werk weer een interessant en samenhangend geheel te maken, hoe lastig de weg er naar toe ook kan zijn, maakt het voor mij bijzonder. Het geeft me vertrouwen. Vertrouwen dat ik nodig heb om steeds diepgaandere werken te kunnen maken.

Dat vertrouwen is het mooiste wat er is! Natuurlijk schilder ik niet alleen voor mezelf. Ik stel me heel kwetsbaar op als ik anderen naar mijn werk laat kijken. Ik laat ze immers naar stukjes van mezelf kijken. De reacties van anderen zijn vaak ontroerend mooi en dat geeft nog meer intensiteit aan dit prachtige beroep!

Wat vind jij het moeilijkste aan schilderen?

Eigenlijk is het vanaf het witte doek tot en met het eindresultaat een oefening in loslaten. Loslaten dat het iets moet worden… want alleen dan ben ik vrij om de mooiste creaties te laten ontstaan. Na een aantal jaar van schilderen is het vertrouwen er wel dat het toch altijd wel weer iets wordt, maar toch blijft het iedere keer weer loslaten.

Ik mag gelukkig niet klagen over inspiratie, die is er genoeg. Maar dat maakt ook dat ik vaak veel, te veel, in één werk wil steken waardoor het moeilijk wordt om tot een eenheid te komen. Dat is vaak de uitdaging in mijn werk maar dat maakt het ook boeiend. Vaak staat een werk weken onaangeroerd en plots zie ik de verbinding tussen de elementen. Op die manier ontstaan er schilderijen met een gelaagdheid en verschillende dimensies. Dat is mijn ding maar makkelijk is het niet.

Wat is jouw favoriete schilderij van eigen werk en waarom?

Moeilijk zo niet onmogelijk te zeggen. Het zijn allemaal facetten van mezelf. Zowel de sprankelende, als de spiritueler, als de donkere of net de lichte schilderijen zeggen iets over wie ik ben. Dankzij vele jaren van bewustwording en het relativeringsvermogen dat ik tijdens mijn pelgrimstocht heb opgebouwd heb ik van al deze facetten van mezelf leren houden. Zelfs de meest donkere kanten vind ik prachtig want deze versterken net het licht.

Wat mij wel opvalt is dat ik na dat een werk voltooid is even afstand moet nemen om na enige tijd pas echt te gaan waarderen wat ik gemaakt heb. De reacties van anderen spelen hierin ook een grote rol. Ik ben erg perfectionistisch en na de afronding van een werk zie ik vooral dat wat anders of beter kon waardoor ik het geheel niet meer zie en dus ook niet de uitstraling van het schilderij. Later komt dat weer terug en dan kan ik echt genieten… van IEDER schilderij.