Gezocht:

pieten voor de drukke decembermaand. Ervaring niet nodig, je leert alles wat je moet weten bij de pietenopleiding. Mail naar pietengezocht@sinterklaas.nl

Nieuwe pieten

Het stof op het pad naar het grote landhuis bovenop de heuvel, stoof op toen de drie mensen omhoog sjokten door de hitte. ‘Pfff, wat een warme dag,’ pufte een van hen en veegde wat zweet van zijn gezicht. ‘Zou Sinterklaas een zwembad hebben? Een verfrissende plons, dat lijkt me heerlijk!’. ‘Geen idee,’ verzuchtte een van de anderen, ‘maar ik hoop dat we in ieder geval wat te drinken krijgen.’Zwijgend gingen ze verder, totdat ze bij de grote houten poort kwamen. ‘Oké, we doen het dus? Echt?’ vroeg de kleinste van de drie en ze keek rond. ‘We gaan ons echt aanmelden voor de pietenopleiding?!’ De anderen knikten vastberaden. ‘Ja. Dat wilde je toch? Bel maar aan.’ Saffie haalde diep adem en drukte op de bel. Terwijl ze wachtten, keek het groepje rond. Het enorme huis lag bovenop een heuvel. Grote balen hooi lagen her en der op de groene velden rondom het landhuis. In de verte graasden wat koeien. Er stonden olijfbomen, zo oud als… nou, zo oud als Sinterklaas zelf. Ze hoorden cicaden die tjirpten. Een hagedis kroop over de okergele muur die het landhuis ommuurde. ‘Het is wel echt groot…’ fluisterde Faiz zacht. ‘Misschien hebben ze de bel niet gehoord.’ Saffie belde nog een keer, dit keer iets langer. ‘Ja ja, niet zo ongeduldig, ik kom al,’ mopperde iemand aan de andere kant van de poort.

Piepend draaide de sleutel het slot open en de donkere poort zwaaide open. Voor hen stond een zwarte piet in een korte broek en een shirtje. Hij keek de groep vragend aan. ‘Komen jullie een bestelling afleveren?’ vroeg hij. ‘Het is tenslotte al bijna november, als we alles nog in moeten pakken, wordt het tijd dat jullie het speelgoed eens komen leveren. Poppen zijn lastig in te pakken, dat heeft tijd nodig. Ik wil niet zeuren, maar toch. En wat dacht je van knuffels? Of brandweerauto’s?!’ Hij zette zijn handen in zijn zij en keek hen ongeduldig aan. ‘Eh, nee, we hebben geen speelgoed,’ zei Daan, de langste van het drietal. Nerveus keek hij de piet aan. ‘Verdwaalde toeristen,’ mompelde de zwarte piet zuchtend en hij schudde zijn hoofd. ‘Altijd hetzelfde. De zee is die kant uit.’ Hij wees naar het zuiden. ‘Goed insmeren. Dahaag!’ Hij begon de poort weer dicht te schuiven.

‘Wacht! We zijn niet verdwaald! Dit is toch het huis van Sinterklaas?’ Saffie zette haar hand tegen de poort en hield hem tegen. Met haar vrije hand duwde ze een lok van haar rode haren achter haar oor. ‘Ja,’ zei zwarte piet. ‘En?’ ‘En dus komen we voor de pietenopleiding!’ zei Daan trots en hij ging wat rechter staan. ‘De…hahaha! De pietenopleiding?!’ Zwarte piet begon hard te lachen en keek de groep rond. Hij schudde zijn hoofd en wreef met zijn hand langs zijn wang. ‘De pietenopleiding is voor zwarte pieten. Dus toedeloe. Ga maar naar het strand. Goed insmeren. Dahaag!’ Hij wilde de poort weer dicht doen. ‘Maar de advertentie dan? Wacht, ik heb hem hier nog!’ Stijn graaide in zijn zak en pakte er een verfrommeld stukje krant uit. Hij streek het papier recht en toonde het aan de zwarte piet.

Gezocht:  pieten voor de drukke decembermaand. Ervaring niet nodig, je leert alles wat je moet weten bij de pietenopleiding. Mail naar pietengezocht@sinterklaas.nl

‘We dachten dat langskomen beter was dan mailen.’ Saffie keek de zwarte piet aan en ze stak haar hand uit naar hem. ‘Ik ben Saffie. Dit zijn Faiz en Daan.’ Ze wees iedereen aan. ‘Ik ben Diego,’ zei de zwarte piet en hij schudde onwillig Saffie’s hand. ‘Maar ik denk niet dat ik jullie verder kan helpen. Jullie zijn duidelijk geen zwarte pieten. Het idee alleen al, iedereen denkt tegenwoordig maar dat hij piet kan worden,’ mopperde hij en hij wilde voor de derde keer de poort sluiten. ‘Ho ho ho! Wat gebeurt daar allemaal?’ Er klonk een zware, bekende stem. ‘Niets, Sinterklaas. Een paar jongeren die denken dat ze zich aan kunnen melden voor de pietenopleiding. Er stond een advertentie in de krant en wervingspiet heeft een foutje gemaakt. Woordje vergeten.’

De poort zwaaide opnieuw open en Saffie, Daan en Faiz stonden oog in oog met Sinterklaas. Hij droeg een lichte zomermantel en keek hen vriendelijk aan. ‘Nee maar, wat ontzettend leuk! Diego, waar is onze gastvrijheid? Laat ze eens binnen, dan kunnen we ze een glaasje drinken aanbieden. Kom, kom vooral binnen, zo vaak krijg ik geen bezoek.’ Sinterklaas gebaarde dat ze naar binnen mochten komen. ‘Soms een verdwaalde toerist, die op zoek is naar het strand.’ Aarzelend liepen Saffie, Daan en Faiz achter Sinterklaas aan. Hij rook een beetje naar zonnebrand, vond Saffie. In de verte zagen ze een zwembad liggen, waar pieten salto’s van de duikplank maakten. Sommige pieten lagen juist in de schaduw, te lezen of een spelletje te doen. ‘We hebben vanochtend hard gewerkt,’ zei Sinterklaas en gebaarde in de richting van het zwembad. ‘Maar tussen twee en vijf uur in de middag, doen we niets. Siësta. Dan doet iedereen lekker waar hij zin in heeft. Veel te warm. Ik verlang alweer naar de winter in Nederland, heerlijk!’ Ze liepen verder langs de stallen, waar allemaal paarden stonden. ‘Dat is Amerigo,’ zei Sinterklaas en hij wees naar de paarden.

De paarden keken op, een enkeling brieste ter begroeting. ‘Allemaal? Heten ze allemaal Amerigo?’ Daan keek verwonderd naar de paarden. ‘Nou ja, er is maar één echte Amerigo, natuurlijk, die staat daar, in de derde box. We hebben de rest ook Amerigo genoemd. Amerigo 2, Amerigo 3 en ga zo maar door. Dat is makkelijk, anders moeten kinderen allemaal verschillende namen gaan onthouden.’ Sinterklaas haalde zijn schouders op. ‘Net zoals iedereen het altijd heeft over de zwarte pieten. Maar die heten natuurlijk eigenlijk allemaal anders. Hoofdpiet, inpakpiet, pepernotenpiet en ga zo maar door. Maar iedereen noemt hen Zwarte Piet. Ze noemen de inpakpiet Zwarte Piet. En de TomTompiet, de paardenverzorgpiet, de kanariepiet, de strooipiet, de kledingpiet – allemaal worden ze Zwarte Piet genoemd terwijl het natuurlijk stuk voor stuk verschillende pieten zijn. Als kinderen mij op een paard zien zitten, zeggen ze altijd “O, dat is Amerigo!” Maar soms is het Amerigo 2 of Amerigo 16. Zo, we zijn er.’ Sinterklaas hield een deur open. ‘De…kanariepiet?’ Faiz schraapte zijn keel. Sinterklaas draaide zich om en lachte. ‘Een grapje van de pieten.’ Binnen was het koel. Een kat lag in venster en strekte zich even lui uit, waarna ze haar ogen weer sloot. Overal stonden gezellige banken en stoelen maar het meest opvallende was de grote kast vol dikke rode boeken. De kast bedekte bijna een hele wand. In gouden sierlijke letters, stonden er jaartallen op alle boeken gedrukt.

Sinterklaas zag Daan staren. ‘Ah, dat is mijn verzameling Grote Boeken. Ze komen natuurlijk allemaal wel eens vol en dan pakken we weer een nieuwe. Jouw naam staat daar vast ook ergens tussen,’ zei Sinterklaas en zijn ogen twinkelden. ‘Maar waar zijn mijn manieren, ga zitten. Ik haal even wat te drinken voor iedereen.’ Sinterklaas liep de kamer uit en Daan, Saffie en Faiz lieten zich voorzichtig in de bank zakken. Diego plofte in een fauteuil en keek hen hoofdschuddend aan. ‘De pietenopleiding,’ mompelde hij zacht. ‘Tsss! Het idee alleen al!’ Sinterklaas kwam terug en zette voor iedereen een glas limonade neer. Hij ging op een oude, versleten stoel zitten en leunde naar achteren. ‘Zo. En leggen jullie nu eens uit wat jullie komen doen.’ Hij nam een slok limonade en keek hen onderzoekend aan. ‘Nou, wij zagen de advertentie, dat er zwarte pieten gezocht werden,…’ begon Daan. ‘… en ik droom er al van Zwarte Piet te zijn sinds ik klein ben!’ vulde Faiz hem aan. ‘En ik wil niets liever dan kinderen blij maken!’ Saffie glimlachte dromerig. ‘Over daken lopen, verlanglijstjes en tekeningen verzamelen…’ Diego ging rechtop zitten. ‘We kunnen allemaal wel piet willen worden, maar daar heb je echt wel wat voor nodig , hoor. En jullie kunnen nooit echte zwarte pieten worden.’ Hij deed zijn armen over elkaar en keek hen uitdagend aan.

Sinterklaas haalde een hand door zijn baard en er kwam een grote denkrimpel op zijn voorhoofd. ‘We zoeken inderdaad nieuwe pieten erbij. Het werk wordt zwaarder, mijn pieten worden ook een dagje ouder en we kunnen wel wat nieuwe pieten gebruiken.’ ‘Ja, Sinterklaas, maar zij voldoen toch echt niet, hoor!’ Diego keek Sinterklaas verbaasd aan. ‘Dat zie je toch zelf ook wel?’ Sinterklaas keek verwonderd naar Diego. ‘Eh. Nee, niet helemaal. Wacht! Ik zet mijn bril even op, misschien zie ik het dan!’ Hij rommelde wat in een kastje, zette zijn bril op en keek weer naar de drie die voor hem zaten. Hij bestudeerde hen mompelend. Faiz, Saffie en Daan keken ongemakkelijk weg. ‘Tja. Hmm. Wat zal ik eens zeggen…’ Hij zette zijn bril weer af en vouwde deze langzaam dicht. ‘Dat ze niet geschikt zijn natuurlijk!’ Diego sprong bijna op en neer uit zijn stoel. ‘Dat ziet iedereen! Kijk dan! Niemand zal hen herkennen als zwarte pieten!’

Sinterklaas knikte langzaam zijn hoofd. ‘Tja. Daar heb je gelijk in. Ze zullen inderdaad andere kleding aan moeten, Diego, anders herkent niemand ze. Maar we hebben toch nog genoeg pietenpakken, denk ik?’ Diego’s mond viel open. ‘Andere…kleren?!’ Hij stamelde en keek Sinterklaas aan. ‘Sint, dat is toch niet genoeg?! Kijk nou eens goed! Zij kunnen toch nooit zwarte pieten worden?!’ Sinterklaas begon onzeker te kijken. Zijn blik ging van Diego naar Saffie, Daan en Faiz en weer terug naar Diego. ‘Waarom niet? Ik zie het probleem niet zo,’ Sinterklaas haalde zijn schouders op en keek Diego vragend aan. ‘Natuurlijk moeten ze wel slagen voor de opleiding, pepernoten leren bakken, over daken leren lopen en al dat soort dingen. Maar als wij nieuwe pieten nodig hebben, en deze drie melden zich aan, wat is dan het probleem, Diego?’ ‘Het probleem, Sinterklaas, is dat ze niet zwart zijn! Bent u kleurenblind of zo?! Hier,’ Diego liep naar Saffie toe en wees op haar haren, ‘de kleur van marsepeinworteltjes! En dat van hem,’ hij wees naar Daan, ‘is de kleur van roomboterplaat. En hij daar’ hij wees op Faiz, ‘lijkt eerder op een melk chocoladeletter dan op een zwarte piet. Iedereen ziet dat dit geen zwarte pieten zijn!’ ‘In de advertentie staat “pietenopleiding”,’ zei Daan en hij schraapte zijn keel, ‘niet zwartepietenopleiding.’ Sinterklaas keek weer naar het drietal. ‘Tja. Is dat een probleem dan? We zijn er toch voor alle kinderen, ongeacht hun kleur? Dan is het toch een beetje onzin dat we alleen zwarte pieten zouden hebben?! Voor wie zou dat een probleem kunnen zijn, eigenlijk? Als ze nou gewoon hun pietenopleiding volgen en ervoor slagen, dan zijn het toch gewoon pieten?! Of ze nou zwart zijn, of iets minder zwart, of helemaal niet zwart, wat maakt dat nou toch uit?

Zolang ze kunnen klimmen, cadeautjes in kunnen pakken, pepernoten kunnen strooien, liedjes kunnen zingen, kinderen aan het lachen kunnen maken, grapjes kunnen maken en samen met mij kunnen zorgen dat alle pakjes op tijd bezorgd zijn, is er niets aan de hand. Wat mij betreft, zijn ze toegelaten tot de opleiding.’Saffie sprong omhoog. ‘Geweldig!’ gilde ze blij. ‘We worden piet!’ Diego keek van Sinterklaas naar Saffie, Daan en Faiz. ‘Ik weet het niet, hoor, dit is belachelijk.’ Mopperend schudde hij zijn hoofd. ‘Diego,’ verzuchte Sinterklaas en hij glimlachte. ‘Niemand is zo’n bijzondere piet als jij bent. Jij bent echt de enige echte…’ ‘Zwarte piet!’ zei Diego vastberaden. ‘Nee. Ik bedoelde eigenlijk zeurpiet!’ zei Sinterklaas en hij knipoogde. ‘Maar wel mijn favoriete zeurpiet.’

Dit Sint verhaal is geschreven door Marlies Slegers