Dit is het verhaal van Kim en waarom zij meedoet met de dress red day. Toen ik haar verhaal las op Yunomi raakte ik behoorlijk onder de indruk van deze positieve en krachtige vrouw. Doe ook mee op 29 september en dress red!
Kim verteld
Er zijn veel goede doelen, veel acties waar aandacht gevraagd word voor een ziekte of afwijking. Vaak word er bijvoorbeeld gezegd, jij bent een hartpatiënt, maar ik zeg; Ik ben Kim! En ja ik heb een hartafwijking en daarom sta ik net even wat langer stil bij een actie als dress red day. Want door onderzoek, ontwikkeling en mensen die “vechten voor een betere gezondheid” kan ik nu mijn verhaal vertellen!
mijn verhaal
Mijn verhaal begint ruim 30 jaar geleden, een gezellige baby word geboren, Ikke dus!
Er word een hartruisje geconstateerd, iets wat vaker voorkomt bij baby’s en wat in de gaten gehouden moest worden, maar waar op het eerste moment verder niet echt drukte om gemaakt hoeft te worden. Ik was niet zo’n harde groeier maar had lekker energie en ontwikkelde gewoon lekker door.
4 jaar later is die situatie heel anders. Een oplettende cardioloog komt achter het feit dat ik een hele ernstige hartafwijking heb, met haast moest ik over naar rotterdam ziekenhuis. Waar ik niet veel later een eerste zware open hartoperatie onderging.
Spannende tijden voor vooral mijn ouders, broertje en familie. Zelf heb ik van deze tijd weinig herinneringen, als alleen dat ik ooit in het ziekenhuis heel boos werd omdat ik niet naar huis mocht. Maar verder was het er best gezellig in het Sophia Kinderziekenhuis.
Mijn afwijking is best wel bijzonder, eentje die niet zo vaak voorkomt. Er was in die tijd ook nog niet te zeggen hoe mijn toekomst zou gaan zijn, misschien werd ik niet zo oud, misschien zou ik nooit kunnen zwemmen, sporten, energie hebben om dingen te ondernemen. Er zou nog veel ontwikkeling moeten komen om mij een zo “normaal” mogelijk leven te kunnen gaan geven, op dat moment was de ontwikkeling nog niet zo ver.
Ik groeide verder op, katheterisaties, dotterbehandelingen, vele ritten van brabant naar rotterdam voor weer controles, behandelingen volgde. Maar mijn ouders gaven mij een zo normaal mogelijk leven. Als ik zei dat ik iets aan kon, zoals leren zwemmen, dan gaven zij mij die mogelijkheid. En Ja in korte tijd haalde ik mijn zwemdiploma’s, tegen de verwachtingen in van mijn artsen. Ik ontwikkelde gewoon lekker door als kind, voelde me geen patient, Ik ben Kim, positief, vrolijk en heel normaal. Ziekenhuisbezoekjes werden als het ware als een dagje uit gemaakt, er werd een etentje na gepland, of even lekker de stad in tussen de onderzoeken door. Ik heb het nooit als echt vervelend gezien.
puberteit
de puberteit kwam, artsen kregen steeds meer hoop in mijn kracht, maar wisten ook dat er nog zeker een aantal grotere operaties te wachten stonden. Mijn puberteit was dan ook een spannende tijd, hoe zou mijn lichaam gaan reageren op alle ontwikkelingen met mijn lijf. Ik was er niet zo mee bezig, ik was een puber die genoot van het leven. Ook omdat mijn ouders mij altijd gewoon Kim vonden en geen speciaal geval. Helaas kwam aan het einde van de puberteit de mededeling dat ik weer een operatie zou moeten ondergaan, een flinke, waarna ik vrij kort daarna er nog een zou krijgen.
Ergens weet je dat het zou gaan komen, maar omdat ik altijd gewoon Ik was, stond ik er niet echt bij stil. Ik had een vriendje, leuke vrienden, reed actief paard en ging lekker op stap. En ineens was daar de moker die me even met beide voeten op de aarde zette en me de realiteit weergaf. De eerste operatie was me heel zwaar gevallen. Ineens was dat ziekenhuisgebeuren niet meer een uitje, maar heavy shit. Daar wilde ik zo snel mogelijk weg. Dus na de operatie vocht ik met heel mijn lichaam en geest tegen de pijn en deed ik er alles aan om zo snel mogelijk sterk genoeg te zijn om naar huis te mogen. Nou dat mocht, daags voor oudejaarsdag. Het nieuwe jaar was ik in ieder geval thuis!
nog een operatie
Na die operatie wist ik al heel snel dat de operatie niet alles had opgeleverd wat ze hoopte, Maar door de techniekverbeteringen in de loop der jaren hebben ze wel veel meer kunnen bereiken dan ze in mijn kindertijd hadden kunnen bereiken.
Ik was best bang voor de volgende operatie. Want nu wist ik dat het ook mis kon gaan, ik stond veel meer stil bij alles wat er kon gebeuren. Toch bleef ik sterk en positief, al zonk soms ook echt wel de moed in mijn schoenen en kon ik heel kwaad zijn op mijn lijf. Want ik had een droom, mama worden! En grote kans dat ik dat nooit kon gaan worden met mijn afwijking.
Ik heb mijn droom bij mijn cardioloog gelegd, die heeft mij een gesprek aan laten gaan met de chirurg. Ik wilde de volle 100 procent gaan voor een kans op mama te kunnen worden. Hij wees mij op het feit dat wanneer mijn eigen hartklep nog voldoende zou functioneren en er tijdens de operatie nog goed genoeg uitzag hij een andere techniek zou kunnen toepassen, waardoor ik misschien nog een zwangerschap zou kunnen hebben. Wel was de consequentie daarvan dat ik nu weet dat er nog ooit een open hartoperatie zou gaan volgen. Maar ook met de andere techniek moest mijn klep ooit weer vervangen worden en zou ik ook onder het mes moeten. Ik stemde in.
Ik werd wakker van de narcose en een hoop witte jassen stonden om mij heen. Ik wist meteen duidelijk te maken dat ik wilde weten of het gelukt was. En Ja werd me verteld, de klep was in voldoende staat om de andere techniek toe te passen.
Een jaar na de operatie kreeg ik te horen dat mijn lichaam voldoende hersteld was en ik mocht proberen zwanger te raken. Mijn vriend stond er mee volledig achter. Ik was net 23. En 6 weken na deze uitslag zat ik weer in het ziekenhuis, bij mijn cardioloog. En ik had groot nieuws ik was zwanger, op de dag dat ik het nieuws kreeg ben ik zwanger geworden van een kindje! Ik heb super genoten van mijn zwangerschap, kwaaltjes waardeerde ik, dat gaf me het bewijs dat ik echt zwanger was.
mijn gezin
En nu leef ik mijn droom, Ik samen met mijn dochtertje en vriend. ze is alweer bijna 7 jaar in mijn leven. Het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. En ik zie de toekomst mooi in. De technieken blijven verbeteren, mensen willen ontwikkeling blijven zien op het gebied van hartafwijkingen en ik ben het bewijs dat een hartpatiënt echt iemand kan zijn met een superleven. Ik heb mijn droomgezin, een heerlijke baan in het zwemonderwijs, vrienden en ik geniet van iedere dag die me gegeven is. En ik weet dat iedere dag een laatste dag kan zijn, maar heb hoop en vertrouwen in de ontwikkeling op het gebied van hartafwijkingen. En wie weet zit ik straks op mijn 80ste wel mijn verhaal te vertellen in het bejaardehuis, het verhaal van het meisje dat flinke kans had niet oud te worden en daar nu toch maar mooi zit tussen alle ouderen!
dress red day!
En daarom vraag ik iedereen om op 29 september stil te staan bij degene met een hartafwijking. Ik heb een mooi verhaal, maar het is maar 1 verhaal van alle verhalen van mensen met een afwijking aan het hart. Het ene is een heftig verhaal, de ander heeft een mooi verhaal. Maar al die mensen weten en zijn met hun neus op de feite gedrukt dat je hart de motor is van het leven!
Toon uw betrokkenheid en draag rood op Dress Red Day. Een rode jurk, een rood shirtje, een rood overhemd of een rode stropdas. Alles kan en mag, zolang het maar rood is. Ik zou het echt super vinden om 29 september allemaal rooddragende mensen te zien op straat en overal waar ik die dag kom! Ik ga in ieder geval mijn officiele rode dress red day shirt dragen wat vandaag in de bus is binnen gekomen!
Bron: Yunomi
annekeschrijft.com 