Madeliefjes voor de koningin

 

De gebeurtenis die wordt beschreven, speelde zich een aantal decennia geleden af in het kleine Overijsselse dorpje Welsum. An, het meisje uit het verhaal, is mijn tante.Vandaag de dag is zij een volwassen vrouw in de herfst van haar leven. Deze gebeurtenis herinnert ze zich echter alsof het gisteren was.

Idyllische omgeving

An woonde toendertijd op een vrijstaande boerderij buiten Welsum samen met haar vader, moeder, grote zus en haar kleine broertje. An was die dag op het erf rondom de boerderij aan het spelen. Midden in haar spel stond An stil, in een vlakbij gelegen weiland merkte zij enkele mensen op. Het was een idyllische omgeving waar An woonde en er gebeurde ogenschijnlijk weinig. Mede daardoor bleef An nieuwsgierig staan, wat deden die mensen daar?

Snel naar moeder

An zag dat er een schildersezel neer werd gezet in het weidegras en dat er een schildersdoek op werd geplaatst. Ook werd een stoeltje neergezet waarop een deftig uitziende vrouw ging zitten. Op een klein tafeltje naast de vrouw werden penselen en verf uitgestald. Opeens wist An waar zij de deftige vrouw van kende. Zo snel als haar kleine beentjes haar konden dragen rende An naar haar moeder. An kon niet wachten om haar te vertellen dat de koningin de buurt was.

Op het hart gedrukt

Hoewel dit voor An een opwindende gebeurtenis was reageerde haar moeder kalm en onbewogen op het nieuws. De koningin was regelmatig rond de IJssel te vinden met haar schildersdoek. In die tijd, zoveel jaar geleden, was het echter ongehoord om de koningin zomaar aan te spreken. Daarom sprak de moeder van An haar dochtertje vermanend toe. An werd stevig op het hart gedrukt de koningin niet te benaderen en haar niet aan te spreken. An knikte gedwee en beloofde aan haar moeder naar haar te zullen luisteren. Maar zoals het zo vaak met kleine kinderen gaat, ging hetgeen haar moeder haar vertelde het ene oor in en het andere oor uit. Moeder moest even de deur uit. An was klein maar groot genoeg om even alleen thuis te zijn. Bovendien ging moeder niet ver van huis.

Madeliefjes

Moeder was echter amper de deur uit of An haastte zich naar de koningin. Onderweg plukte zij madeliefjes zij dacht bij zichzelf dat dit een mooi cadeautje voor de koningin zou zijn. Toen zij de koningin naderde, werd An echter tegengehouden door een lijfwacht. De lijfwacht zei dat de koningin niet gestoord wilde worden en wilde haar wegsturen. koningin Wilhelmina gebood de lijfwacht An door te laten en wenkte haar dichterbij te komen. De koningin boog zich voorover en vroeg op een vriendelijke, maar strenge manier of de  moeder van An wel wist waar zij op dit moment was. An schudde verlegen haar hoofd en vertelde haar dat haar moeder haar verboden had naar haar toe te gaan maar dat moeder even weg was en dat zij stiekem weg was geglipt.

Luister altijd naar je moeder

De koningin antwoordde daarop dat An dat nooit meer mocht doen en dat An altijd naar haar moeder moest luisteren. De koningin bekeek de madeliefjes die An nog steeds in haar vuist vastgeklemd hield. Zij vroeg of de madeliefjes voor haar bestemd waren. An knikte ja waarop de koningin de madeliefjes aannam en An vriendelijke bedankte. Hierop stuurde ze An echter wel linia recht terug naar huis. En An? Zij heeft deze gebeurtenis nooit aan haar moeder verteld.

Hieronder lees je een kort fragment uit Eenzaam maar niet alleen, de opgetekende herinneringen van Wilhelmina prinses der Nederlanden.

Mijn kunst is voor mij een stuk religie

In het vroege voorjaar gingen wij de ontluikende grassprietjes, de groei van de bladeren en takjes, heel dat wondere leven van de natuur bekijken en haarfijn op papier zetten. Mijn schetsboek ging leven. Ik begon het met het weergeven van subtiele bijzonderheden in de natuur, een takje, een blad, weldra groeide uit al dat kleine een landschap op, bomen, velden, heuvels, wolken, huizen, molens. Landschappen met het boeiende spel van licht en schaduw. Voorwaar, ik kon mijn liefde voor de natuur ten volle botvieren! Mijn kunst is voor mij een stuk religie. Uren kan ik in Gods schepping doorbrengen en haar in mij opnemen en op mij laten inwerken, teneinde haar aard en karakter te begrijpen. Daarna neem ik tekenstift en penseel ter hand om haar zó weer te geven als haar Schepper haar heeft gemaakt. Hoofdzaak is dus de verbondenheid met Hem. Op het tweede plan komt het getrouw weergeven van de natuur. Dit doe ik met tintelende blijdschap.