Weet je nog…Claudia de Breij

Vroeger toen ik klein was moest ik vaak
Met mijn moeder mee de stad in naar een stoffenzaak
Het duurde uren en ik verveelde me kapot
Terwijl ze uitgebreid naar dat ene stofje zocht
Maar het was een lekker soort vervelen
Ik speelde graag alleen
Ik hoefde niets te doen en ik hoefde nergens heen
Totdat zij me riep
“˜Clau wil jij wat voor me doen?
Knoopjes zoeken in die ene kleur groen.’

Ik hoor nog
Hoe je zei
Doe er nog maar 2 knoopjes bij
Want al naai
Ik me rot
Alles wat het doet kan kapot

Ik hoor nog
Ik zie nog
Ik weet nog

Toen leek het ook nog gewoon of alles bleef
Zoals het was, dat iedereen voor altijd leeft
En dat de tijd nooit op kon, daarvoor was er veel te veel
Uren vol gehang en oneindig geverveel
En ik dacht ook nog, dat hele erge pijn
Altijd als dat gat in je knie zou zijn