Dementie
Ik moet naar huis maar de deuren zijn gesloten. Ik heb geen sleutel, moet ik er harder tegen aanstoten? … Ik moet naar huis maar ze zeggen dat ik hier woon. Kom maar, u bent wat in de war. Ik vraag: ‘Waar is mijn zoon?” Ik moet naar huis, de lichten gaan al aan. Kom maar, wij brengen u naar bed. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Maar ik moet naar huis en de deuren blijven dicht! De zuster trekt mij tegen zich aan. En ik? Ik kijk hoopvol naar haar gezicht. U hoeft niet naar huis, daar is alles al geregeld, ze weten ervan. U slaapt vannacht bij ons. Ik geloof haar…omdat ik niet anders kan. Maar morgen?…moet ik naar huis.
Bron, onbekend
annekeschrijft.com 
Heel mooi geschreven. Ik herken er mijn moeke in , ze is reeds al 4 jaar in een instelling en lijdt aan alzheimer , ook al is ze maar 70 jaar …
LikeLike
Veel sterkte dat is zeer zwaar. Je moeder is er nog wel,maar ook toch niet meer. Ik ben vrijwilligster op een gesloten afdeling en daardoor ontroerde mij dit ook zeer.
LikeLike
Dankuwel Anneke , mijn moeke zit ook op een gesloten afdeling en ze kan niks meer , ze herkent me niet meer. Ik kan ze wel nog knuffelen en tegen haar praten en als we dan 1 seconde even reactie hebben , zijn we overgelukkig. Ik bewonder je dat je je inzet als vrijwilligster. Groetjes , Mia
LikeLike
De mensen op de afdeling gaan mij zeer aan het hart en mijn hart gaat uit naar jou en anderen die met dementie of alzheimer te maken hebben. Dat is iets wat je hoopt dat iedereen bespaart zal blijven.
LikeLike
Dementie zoals het is. En iemand die ermee geconfronteerd wordt moet soms heel wat emoties inslikken
LikeLike
Ben er even stil van!
LikeLike