Het veldmuisje

Vanavond zat ik nog tot laat buiten te schrijven. Het was vandaag een warme zonnige dag geweest en in de avond bleef de temperatuur ook nog lang behaaglijk. Je weet niet of de zomer in Nederland langer dan één dag gaat duren dus wanneer het mooi weer is moet je er zolang mogelijk van genieten. Fijn in de tuin zitten schrijven,lezen of kletsen tot het helemaal donker is. Vanavond zat ik dus alleen in de tuin, man en jongste kind keken binnen voetbal. Opeens zag ik van achter de regenton een piepklein veldmuisje recht op mij af rennen! Ik schrok mij wezenloos en sprong op mijn stoel en riep angstig mijn man. Ja ik zou hier natuurlijk visserslatijn van kunnen maken en het muisje kunnen laten veranderen in een dikke rat die op mij af kwam of een grote wolf of… En dan stoer hier kunnen vertellen dat ik dat dier bij zijn nekvel greep en de tuin uit joeg.  Maar nee het was dus een klein muisje en ik sprong boven op mijn tuinstoel. Het veldmuisje schrok net zo erg als ik en draaide zich om en rende weer richting regenton. Ondertussen kwam mijn dappere echtgenoot naar buiten snellen om mij te redden van het grote gevaar met in zijn kiezelloog ons jongste kind. Mijn dappere echtgenoot moest lachen toen ik mijn verhaal deed en zei tegen mij dat het niet nodig was om te schrikken van zo’n klein veldmuisje.Hij zei ‘dat muisje doet een mens toch helemaal niks!’ Nadat ik van de schrik bekomen was vroeg ik mij af waarom ik  eigenlijk zo schrok. Het veldmuisje was best schattig, maatje hamster met hele grote oortjes en schattige oogjes. Ik vertelde onze jongste dat ik eigenlijk niet meer wist waarom ik zo van het muisje geschrokken was. Toen vertelde ik  dat het muisje ook van mij geschrokken was en hard wegrende, vast naar zijn moeder toe. En dat  wanneer het muisje thuis zijn verhaal had gedaan. moeder muis vast zou zeggen ‘maar kind toch, het was maar een mens en die doen je toch niks daar hoef je toch niet van te schrikken!’