Een dag uit het leven van… Karen Mee

Dit keer een dag uit het leven van… Karen Mee. Karen is moeder van Lin, Lin zit in een rolstoel en er worden allerlei labeltjes aan haar gehangen. Karen wil graag laten zien dat Lin meer is dan haar rolstoel en de labeltjes. En dat een handicap niet bepaalt wie je bent. Via haar blog lukt haar het heel goed om te laten zien dat Lin meer is dan dat.

‘Hoe laat wordt de jouwe wakker?’ is een vraag die moeders elkaar graag stellen. ‘Nou, de mijne slaapt uit, in het weekend wel eens tot tien uur,’ is mijn antwoord dan, waarop de andere moeders uit stinkende jaloezie groen kleuren. Qua slapen dan hé, want de handicap hoeven ze er vast niet bij. In ieder geval heb ik een wekker in mijn hoofd die altijd ergens tussen half zeven en zeven afgaat, zoals ook vandaag op zaterdag. Maar daar maak ik gretig gebruik van. Ik pak een groot glas water en een banaan en kruip dan achter de computer om lekker te gaan schrijven. Ik werk nu aan drie stukjes tegelijk. Als de inspiratie voor het ene stukje op is, switch ik naar het volgende stukje en dat gaat zo een tijdje door tot alle inspiratie voor deze ochtend op is.
Naast schrijven, haak ik ook graag. Ik ben met een groot project voor Lin bezig dus voor ik haar uit bed haal, kruip ik nog even op de bank onder het grote project (ja, het is echt groot) om er nog een randje bij te haken.

Nu is het echt tijd om Lin uit bed te halen. Stiekem hoorde ik haar namelijk al even kletsen tegen haar knuffels. Ik krijg een big smile als ik de deur open. ‘Goedemorgen!’ zeg ik vrolijk terwijl ik de gordijnen open. ‘Pap eten!’ is het duidelijke antwoord. ‘Ja ja, komt goed schatje,’ zeg ik terwijl ik haar bed openmaak, ‘maar eerst even op de toiletstoel en aankleden.’ Boos kijkt ze me aan. We doen elke ochtend precies hetzelfde en elke ochtend kijkt ze me weer boos aan dat ze niet eerst mag eten voordat ze naar het toilet gaat. Wat dat betreft is het een heel normale peuter met een sterk eigen willetje.

Drie kwartier later zitten we aan tafel. Hap voor hap voer ik haar een bord pap waarbij ik regelmatig haar mond moet afvegen. Ze is verkouden dus kwijlt nog meer dan normaal. Na het ontbijt probeer ik Lin in haar rolstoel te wurmen. Na een gezellig ‘gevecht’ kunnen we eindelijk naar buiten. We wandelen vanaf ons huis zo het centrum van de stad in. Heerlijk vind ik dat. Alle letters die we onderweg tegenkomen moeten gelezen worden. ‘A!’ roept Lin. ‘Ja, de A van uhm opA,’ zeg ik. ‘Neh,’ zegt Lin, ‘O và Opa, da!’ Terwijl ze naar een O wijst.

Door de stad heen lopen we naar de markt waar we wat groente halen en, zoals elke week, een olijf eten. Lins favoriete onderdeel van de wandeling. We gaan even rustig aan de kant staan want door haar slechte mondmottoriek stikt ze vrij makkelijk in haar eten. Stukje voor stukje eet ze de olijf op. Op de terugweg kopen we een verjaardagscadeautje voor de verjaardag die we vanmiddag hebben. De winkel is wat krap voor een rolstoel maar samen wurmen we ons er doorheen.

Thuisgekomen pakken we ‘samen’ de boodschappen uit; Lin kijkt en ik doe het werk; en dan is het alweer lunchtijd. Vijf boterhammen gaan erin bij Lin, en ook nog een gekookt ei. En dan geeft Lin aan dat ze moe is. Ze wrijft in haar ogen en maakt het gebaar voor slapen: het teken dat ze vandaag een middagdutje gaat doen. Ik leg haar in bed en voor mij is dit het uitgelezen moment om even wat in het huishouden te doen en te kijken of ik nog wat schrijfinspiratie heb. Maar ik besluit op de bank te gaan liggen en val als een blok in slaap.

Na Lins (en mijn) middagdutje gaan we naar de verjaardag. Deze is op de kinderboerderij hier vlakbij dus we kunnen lekker de loopkar en de rolstoel meenemen zodat Lin daar kan kiezen wat ze wil. We eten taart, wandelen wat rondjes terwijl ik haar ondersteun, schommelen en springen samen met de andere kinderen op het springkussen. Het commentaar van een ander kind dat zij haar schoenen aan mag op het springkussen negeer ik deze keer maar even, geen zin om het uit te leggen terwijl we juist zo lekker aan het springen zijn.

Op de terugweg komen we een jongetje op een fiets tegen. ‘Hoi! Wat heeft zij?’ vraagt hij. Nu kan ik er niet omheen: ‘ze kan niet zelf lopen, ze kan haar spieren niet goed aansturen,’ antwoord ik. ‘Oké, ik heb grote spierballen.’ En weg is hij weer. Zo’n opmerking is zoveel leuker dan het eeuwige gestaar of het zielig gevonden worden.

Thuisgekomen mag Lin mijn haren borstelen met haar nieuwe borstel. Daarna mag ze haar favoriete tv-programma kijken terwijl mijn vriend en ik gaan koken. Tijdens het eten legt Lin plotseling haar handen voor haar ogen en begint te tellen: ‘één, twee, drie…’ Altijd in voor een grapje springen mijn vriend en ik op van tafel en verstoppen ons. Na ons een paar keer verstopt te hebben eet ik mijn koud geworden pizza op.
Ik kruip met Lin op de bank om Nijntje te lezen. Lekker knus onder een dekentje lezen we over Hangoor, of eigenlijk gewoon Daan die een hangoor heeft. Ik hoop elke keer als ik het boekje lees dat er later iemand is als Nijntje die voor Lin opkomt als het nodig is en uitlegt dat pesten niet nodig is. Daarna leest Lin mij voor uit Nijntje aan zee. Onverstaanbaar maar als ik de tekst mee lees hoor ik precies waar ze is in het verhaal.

Vlak voor het slapen gaan, hebben we altijd even onze tien drukke minuten. Ik wikkel Lin in een fleece deken en geef haar zo aan haar vader. Lachen gieren brullen! Daarna draai ik met haar in het rond. Ze stikt zowat in haar snot en kwijl. Oeps, snel zet ik haar rechtop en klop op haar rug.
Daarna gaan we verder met het bedritueel, pyjama aan, tanden poetsen, beker water drinken, in bed, Jip en Janneke lezen, liedje zingen, muziekdoosje aan, alle sloten op haar bed goed dicht en slapen gaan. Hierna haak ik nog wat, ik schrijf nog wat, zoek nog wat dingen op voor mijn studie die straks weer begint en dan duik ik op tijd mijn bed in. Morgen weer een drukke gezellige zondag. En stiekem ben ik blij dat het daarna weer maandag is, dan mag ze weer naar het revalidatiecentrum en kan ik weer even voor drie uurtjes mijn mamazintuig uitzetten. Even geen kwijlslierten afvegen, even niet mijn rug vernachelen door haar steeds te tillen en even niet continu puzzelen over wat ze nou probeert te zeggen. Om daarna weer intens van haar te kunnen genieten zoals ik deze dag ook heb gedaan.

Neem een kijkje op de blog van Karen en Lin Over een leven met wielen