‘En niemand heeft geluisterd’ verteld het ontroerende verhaal van Raymon. Opgeschreven en verteld door zijn moeder. Zij heeft het verhaal geschreven omdat zij de wereld wil laten weten wat haar zoon overkomen is en te proberen hier wat aan te doen. Zij wil dat wat haar zoon overkomen is nooit meer zal gebeuren. Ze hoopt dat veel mensen het verhaal van Raymon zullen lezen en dat er gezegd wordt: “Kunnen we hier niets aan doen?” Nu zijn we 15 jaar verder en Raymon zijn verhaal heeft dankzij zijn moeder er uiteindelijk voor gezorgd dat er veel veranderingen zijn doorgevoerd. En dat de gespecialiseerde psychische hulpverlening voor dove en slechthorende kinderen, jongeren en volwassenen in Nederland een voorbeeld is voor andere landen.
Raymon staat linksonderaan op de foto
Raymon wordt geboren op 17 maart 1960. Op het eerste gezicht een normale gezonde baby.Als Raymon klein is vermoedt zijn moeder dat er iets met hem aan de hand is, want zo´n lieve baby als Raymon dat kan niet kloppen. De dokter lacht haar bezorgdheid weg met de woorden “ik heb nog nooit een moeder horen klagen over een lieve baby”. Later blijkt haar vermoeden waar te zijn, Raymon is doof… Het verhaal is op een zeer ontroerende wijze geschreven. Je leeft mee met Raymon als klein kind tot volwassene.
Raymon wil graag “normaal” wezen maar de buitenwereld is vaak hard voor dove of slechthorende mensen. Zijn leven verloopt niet bepaald gemakkelijk ondanks de steun en liefde die hij van zijn ouders en broers en zussen krijgt. De buitenwereld maakt het leven er niet gemakkelijk op voor Raymon. Rond de tijd dat Raymon 21 is wordt hij ziek, overspannen en krijgt last van hallucinaties. Raymon krijgt haldol voorgeschreven maar hij krijgt een ernstige bijwerking en mag dat medicijn nooit meer gebruiken. Zijn ouders proberen hulp voor Raymon te regelen maar hij wordt op een wachtlijst geplaatst ondanks alle problemen die Raymon heeft. Ze worden niet serieus genomen door de verantwoordelijke dokter en instanties.
Volgens Raymon zijn moeder werd er gezegd “De jongen mankeert niets of er zijn wel erger gevallen. Raymon is doof en er is niemand die echt met hem praat, ze doen er zelfs geen moeite voor. Ze bekijken hem en dan ziet hij er rustig uit maar wat hem mankeert, dat kunnen ze niet aan de buitenkant zien. Wat er in hem leeft weten ze niet. Ze denken dan: dat is een dove (doofstom) daar kunnen ze toch niet mee praten. Dove mensen zijn normaal maar worden vaak abnormaal bekeken… Met een beetje geduld desnoods met potlood en papier kan iedere horende een dove verstaan.” Als Raymon na zijn laatste uitbarsting weer wordt opgehaald door de politie komt na een paar dagen het vreselijke nieuws dat hij is overleden. Zijn moeder gelooft de reden van zijn overlijden niet en gaat op zoek naar antwoorden en stuit daarbij op vele tragische fouten…
Hieronder een gedicht geschreven door Raymon zijn zus Bianca
‘En niemand heeft geluisterd’ geschreven door W.Frenay Uitgegeven door FODOK Nederlandse Federatie van Organisaties van Ouders van Dove kinderen
Klinkt als een bijzonder verhaal..
LikeLike
Ja daar heb je helemaal gelijk in…
LikeLike
Heftig verhaal…en zo waar dat mensen die niet horen of slechthorend zijn niet altijd voor vol worden aangezien. Mijn zusje is slechthorend en is ook onbegrip tegen gekomen. Voor mij is ze bijzonder hoe ze met haar ‘handicap’ om gaat. Goed dat je dit verhaal deelt.
LikeLike
Dankjewel voor je reactie
LikeLike
wat een mooi verhaal alleen het gebeurt nog steeds.Of iemand hier leer van heb getrokken is maar de vraag
LikeLike
Fouten zullen er jammer genoeg altijd wel blijven worden gemaakt…
LikeLike
ja daarom er word nooit geluisterd naar mensen en wel naar instanties jammer
LikeLike
Ik ben zelf niet zo van de fotogedichten maar in dit geval is de foto wel heel toepasselijk met aan de ene kant de levende en aan de andere kant de dode boom. Bijzonder.
LikeLike
Dank Je Wouter
LikeLike
Tjonge, heel bijzonder maar zo triest! Het contact wat je moet missen daar raak je van in een isolement…. heftig! Bedankt voor het delen Anneke. Liefs
LikeLike
ja inderdaad hiltje zeer triest….bedankt voor het lezen hiltje
LikeLike
Jeetje dit klinkt als een heel zielig verhaal 😦
LikeLike
Hoi Kaoutar, hoe gaat het met je? Ja inderdaad zeer indrukwekkend en je hoopt toch tegen beter weten in dat het goed af zal lopen…
LikeLike
Heey Anneke, gaat goed hoor! Ben druk met afstuderen 🙂 Sorry heb heel lang niets meer van mij gehoord. Maar ik lees al jouw artikels hoor 😉 Heb alleen soms geen tijd om te reageren, bij deze toevallig wel.
Ja, erg is dat he? Je wilt dat het op een of ander manier goed gaat aflopen, en alsnog weet je dat het niet zo is 😦
LikeLike
DANCKE DIR ANNEKE FUER DEINE VISITE UND WUENSCHE DIR EINE GUTE NACHT JASMIN
LikeLike
Danke! Und ich wünsche dir auch eine gute Nacht, Jasmin.
LikeLike
Ik heb achttien jaar op straat gelopen met een verslaving die ik heb opgelopen,door pubergedrag en misbegrepen te zijn ,ik was motorische gestoord en later een moeilijk kind !!!!!!Nu dertig jaar later zegt mijn moeder/oude dokter en somige oude leraren werd jij veel gepest ,had jij thuis veel verdriet ………..RIEP JIJ OM HULP ………..NOOIT GEMERKT…………NEE NIEMAND HEEFT OOIT GELUISTERD WANT JE WAS EEN KIND EN JE MOEST JE PLEK WETEN EN BRAAF ZIJN !!!!
LikeLike
Wat vreselijk wat jou overkomen is en dat er niemand was die naar jou heeft geluisterd. Hopelijk heb jij nu wel mensen in jouw omgeving die er voor je zijn..
LikeLike
Hallo , ik ben de oudste zus van Raymon, Zelf heb ik nu een kleindochter die slechthorend is, maar dankzij 2 implantaten kan ze horen, Dan kzij het boekje zijn er gelukkig meer tolken voor dove mensen gekomen
met vriendelijke Groeten Sylvia Huberts ev Middel
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor je reactie! Fijn om te lezen dat het boekje hieraan heeft kunnen bijdragen,
LikeLike