Eli’s Wooncoach; de messen zijn geslepen…

Sinds een tijdje heb ik een nieuwe wooncoach. Ik heb er al een paar gehad maar die hielden het niet vol of hadden opeens andere prioriteiten. Ik neem het ze niet kwalijk. Ik heb daar namelijk zelf de hand in gehad. De guerrilla tactieken die ik tegen ze in heb gezet zijn zelfs voor de meest doorgewinterde zorgveteraan te veel. Kortom, ze lieten me zoveel als maar mogelijk met rust en ik vond dat prima.

Maar achterlijk zijn die duivels niet, integendeel. Blijkbaar zijn ze achter mijn zwakke plek gekomen. Ze hebben een Trojaans Paard gestuurd in de vorm van de nieuwe wooncoach. Een jongedame van begin 20.

Toen ze aan de deur stond, heb ik haar maar binnengelaten. Mijn instincten lieten me voor een keer in de steek. Ik heb netjes een bakje thee gezet en geluisterd naar een schijnbaar eindeloze woordenstroom. Ja, je bent gentleman of niet.
Die situatie heeft zich zo een tijdlang stand gehouden. Ik had het hart niet om mijn oorlogskleuren op te doen, dat vond ik namelijk een beetje zielig. Eerste cruciale fout.

De tweede fout maakte ik toen ik bij haar aangaf dat ik slecht sliep en een paar dagen bijna niets at. Toen ben ik in de val gelopen. Ze belde me onverwachts op en overviel me met de vraag of ze een keertje bij me kon koken. Enigszins verbaasd heb ik toen ja gezegd. Ik ben vrijgezel en word eigenlijk graag in de watten gelegd.

Het begon al toen ze in de keuken mijn zorgvuldig geselecteerde bestekbak door elkaar heen gooide.
Ze was het equivalent van de Zweedse Kok! Stukken prei en paprika vlogen me om de oren en de kipfilet werd onherkenbaar verminkt. Het was chaos en het liep snel uit de hand. Meerdere malen heb ik het zwiepen van mijn scherpste koksmes en lichamelijk letsel weten te vermijden.

Ternauwernood heb ik nog kunnen tegenhouden dat ze zelf het gasfornuis aanstak. In mijn fantasie zag ik mijn meubilair al na een explosie over het dorpsplein geslingerd. Ook kwamen er mensen in shock en traumahelikopters in voor. Ik zal deze dag dan ook nooit meer vergeten.

Ze is een meester in de stelselmatige en glasharde ontkenning; “Nee, ik zou je echt niet per ongeluk verminken. We moeten maar eens naar die aardige psychiater toe. Je hebt weer te veel fantasie”.
En ze is ook goed in het omkeren van het negatieve in het positieve (uiteraard ten koste van mij). “Goh, je keuken ziet er slecht uit. Ach, dat houd je lekker bezig, dat is goed voor je.”
Ik ben nog steeds het vet van de muren aan het afschrapen.

Het ergste is dat ze tegenwoordig elke week een keer komt koken. Ik leef dan ook in angst en durf niks te zeggen over de glazige aardappeltjes. Ook doe ik tegenwoordig maar wat ze van me verlangt. Dat doe ik in de hoop dat ze dan een keertje stil is en omdat ik bang ben dat ze vaker bij me komt koken. Dat trekt mijn hart waarschijnlijk niet.

Met gebogen hoofd accepteer ik mijn lot en besef ik dat mijn strijd verloren is. Het is droevig gesteld met de zorg in Nederland, dat is wel zeker.

Hier kun je meer van Eli lezen.